آن روز بود البته كار لغوى محسوب مى‌شد، ولى آن حضرت به فكر آينده بودند. مثل ما نبودند كه فقط به فكر خودش باشد و وضع خود را بنگرد. فكر امت بوده، فكر بشر بوده، فكر همه عالم بوده است. مى‌خواسته بشر را اصلاح كند، و قانون عدل را اجرا نمايند. او بايد در هزار و چند صد سال پيش طرح بدهد، نصب نمايد تا آن روز كه ملت ها بيدار شدند، ملت اسلام آگاه گرديد و قيام كرد ديگر تحيرى نباشد وضع حكومت اسلامى و رئيس اسلام معلوم باشد.

اصولا دين اسلام و مذهب شيعه و ساير مذاهب و اديان به همين نحو پيشرفت كرده است يعنى ابتداء جز طرح چيزى نبوده و بر اثر ايستادگى و جديت رهبران و پيامبران به ثمر رسيده است. موسى شبانى بيش نبود و سالها شبانى مى‌كرد، آن روز كه براى مبارزه با فرعون مامور شد ياور و پشتيبانى نداشت. ولى بر اثر لياقت ذاتى و ايستادگى خود با يك عصا اساس حكومت فرعون را برچيد. شما خيال مى‌كنيد اگر عصاى موسى دست من و جناب عالى بود اين كار از ما مى‌آمد؟ همت و جديت و تدبير موسى مى‌خواهد تا با آن عصا بساط فرعون را به هم بريزد، و اين كار از هر كسى ساخته نيست. پيغمبر اكرم (ص) وقتى كه به رسالت مبعوث شد و شروع به تبليغ كرد يك طفل هشت ساله (حضرت امير ع) و يك زن چهل ساله (حضرت خديجه) به او ايمان آوردند جز اين دو نفر كسى را نداشت و همه مى‌دانند كه چقدر آن حضرت را اذيت كردند و كارشكنيها و مخالفتها نمودند. ليكن مايوس نشد، و نفرمود كسى ندارم. ايستادگى كرد و با قدرت روحى و عزمى قوى از. هيچ. رسالت را به اينجا رسانيد كه امروز هفتصد مليون جمعيت تحت لواى او هستند. مذهب شيعه هم از صفر شروع شد. روزى كه پيغمبر اكرم (ص) اساس آن را پايه گذارى كرد با استهزاء مواجه گرديد. وقتى كه مردم را جمع و مهمان نمود و فرمود كسى كه چنين و چنان باشد وزير من است جز حضرت امير (ع) كه در آن وقت هنوز به سن بلوغ نرسيده بود ولى داراى روحى بزرگ بود بزرگتر از همه دنيا كسى از جا برنخواست شخصى رو كرد به حضرت ابى طالب و با استهزاء گفت اكنون بايد زير پرچم پسرت بروى! [1]

[1] تاريخ طبرى، ج 2، ص 319- 322.