سيزدهم را درك كرد.

مسأله 3- چند طايفه‌اند كه واجب نيست در شبهاى يازده و دوازده و سيزدهم در منى‌ بمانند:

اول: بيماران و پرستاران آنها و ديگر كسانى كه براى آنها مشقت داشته باشد ماندن به هر عذرى كه باشد.

دوم: كسانى كه ترس آن دارند كه اگر شب را بمانند، مال آنها در مكه از بين مى‌رود به شرطى كه مال مُعْتَدٌ به باشد.

سوم: شبانهايى كه احتياج دارد حيوانات آنها به چرانيدن در شب.

چهارم: كسانى كه متكفل آب دادن به حجاج هستند در مكه.

پنجم: كسانى كه شب را در مكه بيدار باشند و به عبادت مشغول باشند تا صبح و كار ديگر جز آن نكنند مگر كارهاى ضرورى؛ از قبيل خوردن و آشاميدن به قدر احتياج و تجديد وضو.

مسأله 4- كسى كه در احرام عمره تمتع از صيد و زن اجتناب نكرده، بايد شب سيزدهم بماند و اين حكم اختصاص به احرام حج ندارد.

مسأله 5- مقدار شب كه واجب است در اين سه شب بيتوته كرد، از اول شب است تا نصف آن؛ پس كسى كه از غروب بيتوته كرد در منى‌ تا نيمه شب، مانع ندارد بعد از آن بيرون برود، و احتياط مستحب آن است كه پيش از طلوع وارد مكه نشود.

مسأله 6- كسى كه در اول شب بى‌عذر در منى‌ نبود، احتياط واجب آن است كه قبل از نيمه شب برگردد و تا صبح بماند.

مسأله 7- نيمه شب را بايد از اول غروب تا طلوع آفتاب حساب كنند بنا بر احتياط واجب، و احتياط آن است كه از مغرب شرعى حساب كنند.