آن مجتهد در آن مسأله به فتواى مجتهد زنده رفتار نكرده باشد، مى‌تواند در آن مسأله به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته باقى باشد اگرچه احتياط مستحب آن است كه به فتواى مجتهد زنده رفتار نمايد.

مسأله 10- اگر در مسأله‌اى به فتواى مجتهدى عمل كند، و بعد از مردن او در همان مسأله به فتواى مجتهد زنده رفتار نمايد، دوباره نمى‌تواند آن را مطابق فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته است انجام دهد. ولى اگر مجتهد زنده در مسأله‌اى فتوا ندهد و احتياط نمايد و مقلد مدتى به آن احتياط عمل كند، دوباره مى‌تواند به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته عمل نمايد. مثلًا اگر مجتهدى گفتن يك مرتبه‌

«سُبحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُ للَّهِ وَلا الهَ الَّا اللَّهُ وَاللَّهُ اكْبَرُ»

را در ركعت سوم و چهارم نماز كافى بداند و مقلد مدتى به اين دستور عمل نمايد و يك مرتبه بگويد، چنانچه آن مجتهد از دنيا برود و مجتهد زنده احتياط واجب را در سه مرتبه گفتن بداند و مقلد مدتى به اين احتياط عمل كند و سه مرتبه بگويد دوباره مى‌تواند به فتواى مجتهدى كه از دنيا رفته برگردد و يك مرتبه بگويد.

مسأله 11- مسائلى را كه انسان غالباً به آنها احتياج دارد واجب است ياد بگيرد.

مسأله 12- اگر براى انسان مسأله‌اى پيش آيد كه حكم آن را نمى‌داند چنانچه ممكن است بايد صبر كند [1] تا فتواى مجتهد اعلم را به دست آورد، و اگر ممكن نيست بايد به فتواى مجتهدى كه علم او كمتر از مجتهد اعلم و بيشتر از مجتهدهاى ديگر است عمل كند، يا اگر مى‌تواند از راه احتياط وظيفه خود را انجام دهد.

مسأله 13- اگر كسى فتواى مجتهدى را به ديگرى بگويد، چنانچه فتواى آن مجتهد عوض شود لازم نيست به او خبر دهد كه فتوا عوض شده ولى اگر بعد از گفتن فتوا

[1] اگر احتياط ممكن باشد لازم نيست صبر كند، بلكه اگر احتياط هم ممكن نباشد چنانچه‌محذورى در انجام عمل نباشد واجب نيست صبر كند ولى بعد از به‌جا آوردن عمل، چنانچه مخالف واقع يا قول مجتهد باشد، بايد اعاده كند.