تمام شدن رمضان بميرد، لازم نيست روزه‌هايى را كه نگرفته براى او قضا كنند.

مسأله 1712- اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد و مرض او تا رمضان سال بعد طول بكشد قضاى روزه‌هايى را كه نگرفته بر او واجب نيست، و بايد براى هر روز يك مد كه تقريباً ده سير است طعام؛ يعنى گندم يا جو و مانند اينها، به فقير بدهد، ولى اگر به واسطه عذر ديگرى مثلًا براى مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، روزه‌هايى را كه نگرفته بايد قضا كند و احتياط مستحب آن است كه براى هر روز يك مد طعام هم به فقير بدهد.

مسأله 1713- اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد و بعد از رمضان مرض او برطرف شود ولى عذر ديگرى پيدا كند كه نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگيرد بايد روزه‌هايى را كه نگرفته قضا نمايد و نيز اگر در ماه رمضان، غير مرض عذر ديگرى داشته باشد و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به واسطه مرض نتواند روزه بگيرد روزه‌هايى را كه نگرفته بايد قضا كند.

مسأله 1714- اگر در ماه رمضان به واسطه عذرى روزه نگيرد و بعد از رمضان عذر او برطرف شود و تا رمضان آينده عمداً قضاى روزه را نگيرد بايد روزه را قضا كند و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها هم به فقير بدهد.

مسأله 1715- اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد قضا را بگيرد و براى هر روز يك مد گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد ولى اگر موقعى كه عذر دارد تصميم داشته باشد كه بعد از برطرف شدن عذر روزه‌هاى خود را قضا كند و پيش از آن كه قضا نمايد در تنگى وقت عذر پيدا كند، قضا كافى است‌ [1].

مسأله 1716- اگر مرض انسان چند سال طول بكشد، بعد از آن كه خوب شد بايد

[1] در اين صورت بنابر احتياط واجب براى هر روز يك مد طعام هم به فقرا بدهد.