از مجتهدين ديگر اعلم باشد، يعنى در فهميدن حكم خدا از تمام مجتهدين زمان خود استادتر باشد.

مسأله 3- مجتهد و اعلم را از سه راه مى‌توان شناخت:

اول: آن كه خود انسان يقين كند، مثل آن كه از اهل علم باشد و بتواند مجتهد و اعلم را بشناسد.

دوم: آن كه دو نفر عالم عادل كه مى‌توانند مجتهد و اعلم را تشخيص دهند مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند، به شرط آن كه دو نفر عالم عادل ديگر با گفته آنان مخالفت ننمايند.

سوم: آن كه عده‌اى از اهل علم كه مى‌توانند مجتهد و اعلم را تشخيص دهند، و از گفته آنان اطمينان پيدا مى‌شود مجتهد بودن يا اعلم بودن كسى را تصديق كنند.

مسأله 4- اگر شناختن اعلم مشكل باشد به احتياط واجب، بايد از كسى تقليد كند كه گمان به اعلم بودن او دارد، بلكه اگر احتمال ضعيفى هم بدهد كه كسى اعلم است و بداند ديگرى از او اعلم نيست به احتياط واجب بايد از او تقليد نمايد و اگر چند نفر در نظر او اعلم از ديگران و با يكديگر مساوى باشند بايد از يكى از آنان تقليد كند.

مسأله 5- به دست آوردن فتوى، يعنى دستور مجتهد چهار راه دارد:

اول: شنيدن از خود مجتهد. دوم: شنيدن از دو نفر عادل كه فتواى مجتهد را نقل كنند. سوم: شنيدن از كسى كه مورد اطمينان و راستگوست. چهارم: ديدن در رساله مجتهد در صورتى كه انسان به درستى آن رساله، اطمينان داشته باشد.

مسأله 6- تا انسان يقين نكند كه فتواى مجتهد عوض شده است مى‌تواند به آنچه در رساله نوشته شده عمل نمايد، و اگر احتمال دهد كه فتواى او عوض شده جستجو لازم نيست.

مسأله 7- اگر مجتهد اعلم در مسأله‌اى فتوى دهد، مقلد آن مجتهد، يعنى كسى كه از او تقليد مى‌كند نمى‌تواند در آن مسأله به فتواى مجتهد ديگر عمل كند، ولى اگر فتوى ندهد و بفرمايد احتياط آن است كه فلان طور عمل شود، مثلًا بفرمايد احتياط آن است كه در ركعت سوم و چهارم نماز سه مرتبه تسبيحات اربعه يعنى‌ (سُبْحانَ اللَّهِ‌