مسأله 8- اگر به قدر نصاب را در داخل حرز ببلعد، پس اگر در جوف او، مستهلك شود مانند طعام، قطع نمى‌شود. و اگر مستهلك نشود ليكن بيرون آوردن آن متعذر باشد، نه قطعى هست و نه سرقتى، و اگر بيرون آوردن آن از جوف او متعذر نباشد- و لو با نظر به عادت او- پس خارج شود در حالى كه آن در جوف او مى‌باشد، پس در قطع و عدم آن دو وجه است كه اشبه آن‌ها قطع مى‌باشد، در صورتى كه اين چنين بلعيدن به خاطر دزدى باشد، وگرنه قطعى نيست.

فصل ششم: در حدّ محارب‌

مسأله 1- محارب كسى است كه شمشيرش را برهنه مى‌كند يا آن را تجهيز مى‌نمايد تا مردم را بترساند و مى‌خواهد در زمين افساد نمايد؛ خواه در خشكى باشد يا در دريا، در شهر باشد يا در غير آن، شب باشد يا روز. و در صورت تحقق آنچه كه ذكر شد، شرط نيست كه از اهل ريبه (افراد مشكوك و متهم) باشد، و مرد و زن در آن مساوى است. و در ثبوت آن بر كسى كه با قصد مذكور، سلاحش را بكشد در حالى كه شخص ضعيفى است كه از ترساندنش، براى احدى ترس تحقق پيدا نمى‌كند، اشكال، بلكه منع است. البته اگر ضعيف باشد، ولى نه به حدّى كه ترس از ترساندن او متحقق نشود، بلكه در بعضى از احيان و اشخاص تحقق پيدا مى‌كند، ظاهر آن است كه داخل در آن مى‌باشد.

مسأله 2- اين حكم براى «طليع» ثابت نيست؛ و «طليع» آن كسى است كه مراقب قافله‌ها و مانند آن‌ها است تا به رفقايش از قطاع الطريق، خبر بدهد. و همچنين اين حكم براى «ردء» ثابت نيست؛ و «ردء» كسى است كه براى نگهدارى اموال، معاونت و كمك مى‌نمايد. و همچنين اين حكم براى كسى كه شمشيرش را بكشد يا سلاحش را مجهّز نمايد تا محارب را بترساند و فساد او را دفع كند يا كسى را كه به او قصد سوء نموده، دفع كند و مانند اين‌ها از آنچه كه قطع فساد است- نه افساد- ثابت نمى‌باشد. و همچنين براى صغير و ديوانه و همچنين براى بازى‌كننده ثابت نيست.

مسأله 3- اگر بدون سلاح بر ديگرى حمله كند تا مال او را بگيرد يا او را به قتل برساند، دفاع، جايز بلكه در دومى واجب است و لو اينكه به قتل او منجرّ شود، ليكن حكم‌