ميش باشد يا بز- و گاو و شتر. و صدقه دادن به ثمن آن‌ها از عقيقه مجزى نمى‌باشد. گفته شده: مستحب است كه شروط قربانى در آن جمع باشد از سالم بودنش از عيب‌ها و اينكه سنش در شتر كمتر از پنج سال كامل و در گاو كمتر از دو سال و در بز كمتر از يك سال كامل و در ميش كمتر از هفت ماه نباشد و اين خالى از اشكال نيست چنان كه تعيين سن آن‌ها به آنچه كه ذكر شد در بعضى از آن‌ها خالى از اشكال نمى‌باشد؛ و البته امر سهل است.

و مستحب است كه پا و ران به قابله اختصاص داده شود و افضل آن است كه يك چهارم عقيقه به او اختصاص پيدا كند و اگر بين يك چهارم و پا و ران جمع شود، به اينكه يك چهارم عقيقه كه آن دو در آن قرار دارند، به او داده شود، بعيد نيست كه عمل به هر دو مستحب شده باشد. و اگر قابله نباشد به مادر داده مى‌شود كه آن را صدقه بدهد.

مسأله 10- در عقيقه مخيّر است بين اينكه گوشت خام يا پخته آن را تقسيم كند يا پخته شود و جمعى از مؤمنين كه كمتر از ده نفر نباشند دعوت به آن شوند و اگر زيادتر باشند افضل است و ميهمان‌ها از آن مى‌خورند و براى فرزند دعا مى‌كنند. و پختن آن به صورتى كه متعارف است، اشكالى ندارد. و گاهى گفته مى‌شود: افضل آن است كه با آب و نمك پخته شود ولى افضل بودن آن معلوم نيست.

مسأله 11- بر مادر واجب نيست كه فرزندش را- نه مجانى و نه در مقابل اجرت- در صورت منحصر نبودن به او شير بدهد، بلكه اگر منحصر به او باشد نيز، واجب نيست، در صورتى كه حفظ بچه با شير و مانند آن- با امن از ضرر بر او- ممكن باشد. چنان كه در صورتى كه منحصر به او باشد، شير دادن او به طور مجانى واجب نيست بلكه مى‌تواند از مال فرزند اگر مالى داشته باشد و از مال پدرش اگر فرزند مالى نداشته باشد و پدر داراى مال باشد مطالبه اجرت كند، ولى اگر فرزند مالى نداشته باشد و پدر و جد اگر چه بالا بروند دستشان از مال خالى باشد، بر مادر است كه مجاناً او را شير بدهد، چه به مباشرت خودش يا با اجير كردن مرضعه ديگر يا به غير آن از راه‌هاى حفظ بچه در صورتى كه براى او ضرر نداشته باشد، و اجرت يا نفقه او بر مادرش است.

مسأله 12- مادر در شير دادن به فرزندش بر غير مادر، اولويت دارد، در صورتى كه متبرع باشد يا چيزى را طلب كند كه غير او آن را مطالبه مى‌كند يا كمتر از آن مطالبه نمايد. و