مسأله 7- اقوى آن است كه شهادت زن‌هاى عادل در رضاع، به طور استقلال، به اينكه چهار زن به آن شهادت دهند و به طور انضمام، به اينكه دو زن با يك مرد شهادت دهند، قبول مى‌باشد.

مسأله 8- مستحب است كه براى شير دادن اولاد، زنى مسلمان، عاقل، عفيف، پاكيزه و داراى اوصاف خوب، اختيار شود؛ زيرا شير تأثير تامّى در شيرخوار دارد چنان كه تجربه شاهد آن است و اخبار و آثار ناطق به آن مى‌باشند، كه از امام باقر عليه السلام است كه فرمود:

«پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: زن احمق و زنى كه چشم او ضعيف است را مرضعه قرار ندهيد؛ زيرا شير سرايت مى‌دهد». و از امير المؤمنين عليه السلام است كه: «زن احمق را مرضعه قرار ندهيد؛ زيرا كه شير بر طبيعت غلبه مى‌نمايد». و از امير المؤمنين عليه السلام است كه: «نگاه كنيد چه كسى اولاد شما را شير مى‌دهد؛ زيرا فرزند بر آن نشو و نما مى‌كند». و غير اين‌ها از اخبارى كه از آن‌ها استفاده مى‌شود براى شير دادن بچه، زنانى كه داراى صفات خوب از نظر خلقت و اخلاق هستند، انتخابشان رجحان دارد و اختيار ضدّ آن‌ها مرجوح و مكروه است، مخصوصاً اگر كافره باشد. و اگر اضطرار پيدا شود كه او را مرضعه قرار دهد پس زن يهوديه و نصرانيه را بر زن مشركه و مجوسيّه، اختيار نمايد و با اين حال، طفل را به آن‌ها تحويل ندهد و بچه را با خود به خانه‌هايشان نبرند و مرضعه را از خوردن شراب و خوردن گوشت خوك بازدارد. و كراهت مرضعه قرار دادن زن زانيه با شيرى كه از زنا حاصل شده و زنى كه از زنا متولد شده است، مانند كافره است يا كراهتش شديدتر است؛ از امام باقر عليه السلام است كه: «شير يهوديه و نصرانيه و مجوسيه نزد من محبوب‌تر از ولد زنا مى‌باشد» و از امام كاظم عليه السلام سؤال مى‌شود از زنى كه زنا داده آيا صلاحيت دارد كه او را مرضعه قرار بدهند؟ فرمود: «صلاحيّت ندارد و شير دختر او هم كه از زنا متولد شده است صلاحيّت ندارد».

قرابت زناشويى و آنچه كه به آن ملحق است‌

مصاهرت، علاقه بين يكى از زوجين با اقرباى (خويشاوندان) ديگرى است، كه اين علاقه- بنابر تفصيلى كه مى‌آيد- موجب حرمت ازدواج عيناً (ازدواج با شخص خاص به‌