رشدش جنون پيدا كند اقرب آن است كه ولايت او براى حاكم است- نه پدر و جد و وصى آن‌ها- ليكن احتياط به موافقت هر دوى آن‌ها با هم، سزاوار نيست كه ترك شود.

مسأله 15- ولى بايد به طور معتدل- نه با اسراف و نه با سخت‌گيرى- براى بچه مصرف نمايد و بايد عادت و نظائر او را ملاحظه نمايد، پس بايد خوراك و پوشاك مناسب شأن او را به او بدهد.

مسأله 16- اگر ولى ادعا كند كه بر بچه يا بر مال او يا چهارپاى او به مقدار مناسب خرج نموده و او بعد از بلوغ، اصل خرج يا كيفيت خرج را منكر شود، قول ولىّ با قسم مقدم است و بچه بايد براى اثبات ادعايش بيّنه بياورد.

در بيان سفاهت و احكام آن‌

سفيه، كسى است كه حالتى كه او را بر حفظ مالش و توجه به شأن آن برانگيزد نداشته باشد؛ مالش را در غير موردش و در غير جايش مصرف و تلف مى‌نمايد و معاملاتش بر اساس كياست و مواظبت نمودن در احتراز از غبن نمى‌باشد و نسبت به فريب خوردن در معاملات بى‌توجه است. و اهل عرف و عقلا وقتى كه او را نسبت به تحصيل اموال و مصرف آن‌ها، خارج از حال و روش خودشان مى‌بينند وجداناً او را مى‌شناسند. و سفيه، شرعاً محجور است و تصرفات او در مالش با بيع و صلح و اجاره و هبه و وديعه دادن و عاريه و غير اين‌ها، نافذ نمى‌باشد. و محجور بودن او در صورتى كه سفاهت او به زمان صغرش متصل باشد، متوقف بر منع كردن حاكم شرع نيست و اما اگر سفاهت او بعد از بلوغ و رشد عارض شده باشد، محجور بودن او بر منع حاكم توقف دارد؛ پس اگر رشد برايش پيدا شود، حجر از او برطرف مى‌شود، و اگر سفاهت برگردد، حاكم حق دارد او را محجور كند.

مسأله 1- ولايت بر سفيه، در صورتى كه در حالت سفاهت بالغ شود، براى پدر و جد و وصى آن‌ها است؛ و ولايت بر سفيهى كه سفاهتش بعد از بلوغ، عارض شده براى حاكم شرع مى‌باشد.