همان طور كه بين اعضاى روح‌دار و غير آن، مسّ‌كننده باشند يا مسّ شونده بعد از آن‌كه عرفاً صدق مسّ كند، فرقى نيست، بنا بر اين اگر ناخن او به ناخن ميّت برسد بايد غسل كند، البته اگر موى ميّت مسّ شود و يا موى انسان به ميّت برسد، غسل ندارد.

مسأله 1- قطعه‌اى كه از بدن انسان زنده جدا شده، مسّ آن مانند مسّ ميّت، موجب غسل است در صورتى كه داراى استخوان باشد نه خالى از آن و احتياط (مستحب) آن است كه استخوان تنها، به گوشت داراى استخوان ملحق باشد، اگر چه بنابر اقوى ملحق نيست. اما قطعه‌اى كه از بدن ميّت جدا شده باشد مسّ هر چيزى كه در وقت اتصال به ميّت غسل داشته باشد، در وقت جدا بودن از آن هم غسل دارد.

مسأله 2- شهيد، مانند مرده‌اى است كه غسل داده شده و لذا مسّ شهيد غسل ندارد. و همچنين است مسّ كسى كه قتل او به عنوان قصاص يا حد واجب شده است و امر مى‌شود غسلش را مقدم داشته تا كشته شود. (بنا بر اين پس از كشته شدن چنين كسى مسّ بدن او موجب غسل نمى‌شود.)

مسأله 3- اگر بعد از مسّ بدن ميّت، شك كند كه قبل از سرد شدن، مسّ كرده يا بعد از آن، غسل بر او واجب نيست. و همچنين است اگر شك كند ميّتى را كه مسّ كرده، شهيد بوده يا نه، بر خلاف آن‌كه شك كند كه مسّ او قبل از غسل دادن بوده است و يا بعد از آن، كه در اين صورت غسل بر او واجب است.

مسأله 4- اگر عضوى از بدن انسان زنده خشك شده و به طور كلى بى‌روح شود مادامى‌كه به بدن متّصل است، مسّ آن غسل ندارد و بعد از جدا شدن از بدن در صورتى مسّ آن غسل دارد كه داراى استخوان باشد وگرنه محل اشكال است. و همچنين اگر عضوى بريده شده و به بدن و لو با پوست متصل باشد مسّ آن غسل ندارد و پس از جدا شدن در صورتى مسّ آن غسل دارد كه داراى استخوان باشد.

مسأله 5- مسّ ميّت بنابر احتياط (واجب) بلكه خالى از قوت نيست، وضو را باطل مى‌كند، پس علاوه بر غسل مسّ ميّت، وضو گرفتن هم، براى آنچه مشروط به وضو است، واجب است.