مسأله 14- سزاوار است كه آمر به معروف و ناهى از منكر، در امر و نهى و مراتب انكارش مانند پزشك معالج مهربان و پدر با شفقت كه مراعات مصلحت مرتكب را مى‌نمايد باشد. و انكارش لطف و رحمت براى او خصوصاً، و براى امت عموماً باشد و قصدش را فقط براى خداى متعال و رضايت او قرار دهد و اين كارش را از آلودگى‌هاى هواهاى نفسانى و اظهار برترى خالص نمايد و نفس خود را منزّه نداند و براى آن بزرگى يا برترى بر مرتكب نبيند، كه چه بسا براى شخص مرتكب گناه و لو گناهان كبيره باشد، صفات خوب نفسانى باشد كه مورد رضايت خدا مى‌باشند و خداوند متعال او را به خاطر اين صفات دوست دارد، اگر چه گناه او مورد بغض خداوند مى‌باشد؛ و چه بسا آمر و ناهى عكس او باشد اگر چه بر خودش پوشيده است.

مسأله 15- از عظيم‌ترين مصاديق امر به معروف و نهى از منكر، و شريف‌ترين و دقيق‌ترين و شديدترين آن‌ها از نظر تأثير، و دلنشين‌ترين آن‌ها مخصوصاً اگر آمر و ناهى از علماى دين و رؤساى مذهب- اعلى اللَّه كلمتهم- باشد، آن است كه از شخصى صادر شود كه خودش لباس معروف- چه واجب و چه مستحبش- را پوشيده (و به آن عمل كرده) باشد و از منكر، بلكه از مكروه دور باشد و به اخلاق انبياء و اهل معنويت متخلق باشد و از اخلاق بى‌خردان و اهل دنيا منزه باشد تا آن‌كه با كار و روش و اخلاقش آمر و ناهى باشد و مردم به او اقتدا نمايند. و اگر- العياذ باللَّه- خلاف اين باشد و مردم ببينند عالمى كه ادعاى جانشينى انبياء و رهبرى امت را دارد، به آنچه مى‌گويد عمل نمى‌كند، اين وضع، موجب ضعيف شدن عقيده مردم و جرأت آنان بر گناهان و بدگمانى آن‌ها به پيشينيان صالح مى‌شود. پس بر علما و مخصوصاً بر رؤساى مذهب است كه از مواضع تهمت اجتناب كنند. و بزرگ‌ترين موارد تهمت، نزديك شدن به سلاطين جور و سران ستمگر مى‌باشد. و بر امت اسلامى است كه اگر عالمى را اين چنين ديدند، در صورت احتمال صحت، كار او را حمل بر صحّت نمايند وگرنه از او اعراض نمايند و او را كنار بگذارند؛ زيرا او غير روحانى است كه به لباس روحانيان درآمده است و شيطانى است كه در لباس علما است. پناه مى‌بريم به خدا از مانند او و از شرّ او بر اسلام.