مدرسه‌اى از مدارس دينى شوند، چه براى آنان و طلاب آن از صندوق مشترك مستمرى داده شود يا از موقوفات خود مدرسه يا غير آن‌ها؛ به خاطر مفسده بزرگى كه براى حوزه‌هاى دينى و علمى در آينده نزديك هست.

مسأله 15- براى طلاب علوم دينى وارد شدن در مدارس دينى كه بعضى از افرادى كه لباس علم و دين را پوشيده‌اند و از طرف دولت ظالم، يا به اشاره حكومت، متصدى آن‌ها مى‌باشند جايز نيست؛ چه برنامه (اين مدارس) از حكومت باشد يا از متصدى، و برنامه دينى هم باشد؛ به خاطر مفسده بزرگى كه براى اسلام و حوزه‌هاى دينى در آينده هست؛ و العياذ باللَّه.

مسأله 16- اگر قرائنى باشد كه تأسيس يك مؤسسه دينى و يا پرداختن هزينه آن و لو با چند واسطه از طرف دولت ظالم است، تصدّى آن براى عالم جايز نيست. و براى طلاب علوم نه داخل شدن در آن جايز است و نه گرفتن مستمرى آن، بلكه اگر احتمال مورد اعتنا داده شود، لازم است از آن اجتناب شود؛ زيرا مورد احتمال از مواردى است كه در شرع مقدس اهميت دارد، پس در مانند آن، احتياط واجب است.

مسأله 17- كسى كه متصدى چنين مؤسساتى باشد و كسى كه داخل آن‌ها باشد محكوم به نداشتن عدالت است، كه براى مسلمين جايز نيست آثار عدالت را از قبيل اقتدا در نماز جماعت و شاهد گرفتن در طلاق و غير اين‌ها از چيزهايى كه عدالت در آن معتبر است بر او جارى نمايند.

مسأله 18- براى آنان، گرفتن سهم امام عليه السلام و سهم سادات جايز نيست و براى مسلمين جايز نيست كه سهمين را مادامى‌كه در آن مؤسسات هستند و ترك نكرده و توبه ننموده‌اند، به آنان بدهند.

مسأله 19- عذرهايى كه بعضى از افرادى كه انتساب به علم و دين دارند، براى متصدى شدنشان به آن تمسك مى‌كنند، از آن‌ها مسموع نيست؛ و لو اينكه عذرشان در نظر افراد سطحى غافل، موجّه باشد.