مسأله 1- براى اشخاص ناتوان مانند زن‌ها و اطفال و پيرمردان و اشخاصى كه عذرى مانند خوف و بيمارى دارند و براى كسى كه آنان را كوچ مى‌دهد و مراقبت و پرستارى مى‌كند، جايز است كه در شب عيد بعد از آن‌كه مقدارى از شب وقوف كردند، كوچ نمايند و احتياطى كه نبايد ترك شود آن است كه قبل از نصف شب كوچ ننمايند، پس بر اين گروه‌ها وقوف بين الطلوعين واجب نيست.

مسأله 2- كسى كه بدون عذر و از روى عمد پيش از طلوع فجر از مشعر بيرون رود و تا طلوع آفتاب برنگردد چنانچه وقوف در عرفات از او فوت نشده و شب عيد تا طلوع فجر در مشعر وقوف كرده باشد حجش بنابر مشهور صحيح است و بر عهده او يك گوسفند است، ليكن احتياط (واجب) خلاف آن است، بنا بر اين پس از تمام كردن حجش بر او واجب است در سال آينده بنابر احتياط (واجب) حج به جا آورد.

مسأله 3- كسى كه به خاطر عذرى به وقوف بين الطلوعين و وقوف شب عيد نرسد، ولى به وقوف عرفات رسيده باشد اگر چنانچه به مقدارى از طلوع فجر تا ظهر روز عيد برسد و در مشعر و لو مختصرى وقوف نمايد حجش صحيح است.

مسأله 4- از آنچه گذشت روشن شد كه براى وقوف در مشعر سه وقت است: يك وقت اختيارى و آن بين الطلوعين است؛ و دو وقت اضطرارى: يكى از آن‌ها شب عيد است براى كسى كه عذر دارد و دومى از طلوع آفتاب روز عيد تا ظهر باز براى كسى كه عذر دارد؛ و (معلوم شد كه) براى وقوف عرفات، يك وقت اختيارى است كه آن از ظهر روز عرفه تا غروب شرعى آن روز است و يك وقت اضطرارى است كه آن شب عيد است براى كسى كه داراى عذر است. پس در اين صورت با ملاحظه رسيدن به يكى از دو موقف (عرفات و مشعر) يا هر دوى آن‌ها، چه اختيارى آن‌ها يا اضطرارى آن‌ها، چه به طور مفرد يا مركب، چه از روى عمد يا جهل يا فراموشى، اقسام زيادى پيدا مى‌شود كه ما موارد مورد ابتلاى آن‌ها را ذكر مى‌كنيم.

اول: رسيدن به اختيارى هر دوى آن‌ها كه بدون اشكال حجش از اين جهت صحيح است.