مسأله 4- خانه مسكونى و خادم و اسب سوارى كه به حسب حالش و لو به خاطر عزّت و شرافتش به آن نياز داشته باشد و لباس‌هاى تابستانى و زمستانى و لباس مسافرت و لباس وطن اگر چه براى تجمّل باشد و فرش و ظروف و مانند آن، مانع از دادن زكات (به شخص) و گرفتن آن (براى او) نيست، البته اگر بيشتر از مقدارى را كه به حسب حال و شأنش به طور متعارف نياز دارد، داشته باشد به طورى كه اگر مقدار زايد را بفروشد براى مخارج سالش كفايت كند، جايز نيست زكات بگيرد.

مسأله 5- اگر قادر بر كسب درآمد و لو با جمع‌آورى هيزم و گياه باشد ليكن با شأن او منافات داشته يا به خاطر پيرى يا مرض و مانند آن مشقّت شديد داشته باشد براى او جايز است زكات بگيرد. و همچنين است اگر داراى صنعت يا حرفه‌اى باشد كه به خاطر نداشتن ابزار كار يا نبودن مشترى نتواند مشغول كار شود.

مسأله 6- اگر در حال حاضر حرفه يا صنعت مناسب شأنش نداشته باشد ليكن مى‌تواند بدون مشقّت زياد بياموزد، پس در اينكه بتواند ياد نگيرد و زكات بگيرد اشكال است، بنا بر اين احتياط را نبايد ترك كند، البته وقتى كه مشغول ياد گرفتن شد، مدّتى كه مشغول فراگرفتن صنعت و حرفه است گرفتن زكات اشكالى ندارد.

مسأله 7- براى كسى كه مشغول تحصيل علم است و توانايى اشتغال به كسبى كه مناسب شأنش هست دارد گرفتن زكات از سهم «سبيل اللَّه» جايز است، به شرط آن‌كه اشتغال به كار مانع اشتغال به تحصيل و يا موجب سستى در آن گردد، چه تحصيل علمى باشد كه بر او واجب عينى يا كفايى است و چه تحصيل علمى باشد كه تحصيل آن مستحب است.

مسأله 8- اگر شك كند كه آنچه را دارد براى مخارج سالش كفايت مى‌كند يا نه، براى او جايز نيست زكات بگيرد، مگر آن‌كه قبلًا مخارج سال را نداشته سپس مقدارى به دست آيد كه نمى‌داند كفايت مى‌كند يا نه.

مسأله 9- اگر از فقير، طلبى دارد مى‌تواند آن را زكات حساب كند اگر چه فقير مرده باشد، به شرط آن‌كه تركه‌اى كه براى اداى دينش كفايت كند نداشته باشد، وگرنه جايز