(واجب) اگر هر يك از آن دو مستقل باشند (يعنى هر يك به تنهايى انگيزه عمل باشند) وضو را باطل مى‌كنند، و اگر ضميمه مانند خنك شدن، مباح باشد (و رجحانى نداشته باشد) وضو باطل مى‌شود، مگر آن‌كه قصد ضميمه (خنك شدن) تابع بوده و اطاعت امرِ وضو مقصود اصلى باشد.

مسأله 18- در نيّت به زبان آوردن و گذراندن از قلب تفصيلًا معتبر نيست، بلكه اراده اجمالى كه در نفس موجود باشد- به طورى كه اگر از او سؤال شود: چه مى‌كند، بگويد:

وضو مى‌گيرم- كفايت مى‌كند و اين همان حالتى است كه آن را داعى (انگيزه) مى‌نامند.

البته اگر شروع به عمل كند سپس فراموش كرده و كاملًا غافل شود كه چه مى‌كند- به طورى كه اگر از او سؤال شود: چه مى‌كند، متحير مانده و نداند كه چه مى‌كند- عمل او بدون نيّت است (باطل مى‌باشد).

مسأله 19- همان طور كه در اول عمل نيّت واجب است، ادامه نيّت تا آخر آن نيز واجب است، پس اگر در بين عمل (در انجام دادن وضو) به ترديد بيفتد يا نيّت وضو نگرفتن نمايد و با همين حال وضو را تمام كند باطل است، ولى اگر قبل از آن‌كه موالات به هم بخورد به نيّت اول خود برگردد و بقيه اعمال را به آنچه كه با نيّت آورده بود، ضميمه كند وضو صحيح است.

مسأله 20- در نيّت، قصد قربت كفايت مى‌كند، و قصد وجوب يا استحباب چه به نحو وصفى (يعنى وضوى واجب يا مستحب مى‌گيرم) و چه به نحو غايى (يعنى وضو مى‌گيرم براى آن‌كه واجب يا مستحب است) واجب نيست. بنا بر اين لازم نيست نيّت كند، وضويى را كه بر من واجب است، انجام مى‌دهم، بلكه اگر اشتباه كند و براى وضوى مستحب، وجوب را نيّت كند يا برعكس، بعد از اينكه قصد قربت و اطاعت خدا را در هر حال كرده باشد كفايت مى‌كند و وضو صحيح است.

مسأله 21- در صحت وضو، نيّت رفع حدث شرط نيست و نيز نيّت اينكه نماز خواندن برايش جايز بشود، يا نيّت امور ديگرى كه براى آن‌ها وضو گرفته مى‌شود، شرط نيست، بلكه اگر نيّت تجديد وضو كند سپس معلوم شود كه محدث بوده، وضو صحيح‌