مغرب عارض شود يا يك لحظه بعد از سپيده صبح قطع شود. و از شرايط صحيح بودن روزه آن است كه بيمارى يا چشم‌دردى نداشته باشد كه روزه برايش ضرر دارد، به طورى كه باعث اين شود كه مرض شديد شود، يا بهبودش طولانى شود و يا درد آن بيشتر گردد، چه يقين كند كه روزه ضرر دارد و چه احتمال ضررى بدهد كه باعث خوف ضرر گردد. و خوف از پيدايش مرض و ضرر به واسطه آن، اگر منشأ آن عقلايى و مورد اعتناى عقلا باشد ملحق به موردى است كه روزه براى مرض موجود ضرر دارد، بنا بر اين اگر با وجود چنين خوفى روزه بگيرد، صحيح نيست و روزه نگرفتن جايز، بلكه واجب است. و ضعف داشتن- هر چند زياد باشد- براى جواز افطار كفايت نمى‌كند، البته اگر به اندازه‌اى باشد كه معمولًا قابل تحمل نباشد، مى‌تواند افطار كند. و اگر به خيال اينكه ضرر ندارد روزه بگيرد و بعد از به پايان بردن روزه معلوم شود كه ضرر داشته، صحت آن محل اشكال است، بلكه صحيح نبودن آن خالى از قوّت نيست. و از شرايط صحيح بودن روزه آن است كه در سفرى كه موجب شكسته شدن نماز است نباشد، بنا بر اين روزه مسافر اگر چه مستحبى باشد بنابر اقوى صحيح نيست، البته سه مورد استثنا شده: يكى از آن‌ها، روزه سه روز (در مكه) عوض قربانى. دوم، روزه‌اى كه عوض شتر كفّاره است از كسى كه عمداً قبل از غروب از عرفات كوچ نموده باشد و اين روزه هيجده روز است. سوم، روزه نذرى كه نذر كند آن را فقط در سفر بگيرد و يا به صراحت نذر كرده باشد كه چه در سفر و چه در حضر روزه بگيرد، نه آن‌كه نذر مطلق باشد (كه در مسافرت صحيح نيست).

مسأله 2- براى صحيح بودن روزه مستحبى اضافه بر شرايط گذشته، شرط است كه قضاى روزه واجب به گردن او نباشد. و رعايت احتياط كه هيچ روزه واجبى به گردن او نباشد- روزه كفّاره يا غير آن- ترك نشود، بلكه تعميم شرط نسبت به همه روزه‌هاى واجب (كه هيچ روزه واجبى به گردنش نباشد) خالى از قوّت نيست.

مسأله 3- تمام شرايطى كه براى صحيح بودن روزه بيان كرديم، شرط واجب بودن آن نيز هست به جز اسلام و ايمان. و شرط ديگر وجوب روزه بلوغ است، بنا بر اين روزه بر كودك نابالغ واجب نيست، هرچند نيّت روزه مستحبى كرده باشد و در بين روز بالغ شود،