و از جمله آن‌ها است: داخل شدن در حمّام در صورتى كه بترسد باعث ضعف شود.

و از جمله آن‌ها است: ريختن دارو در بينى، مخصوصاً با علم به رسيدن آن به مغز يا درون بدن، بلكه اگر به حلق برسد، روزه را باطل مى‌كند.

و از جمله آن‌ها است: بوييدن رياحين، مخصوصاً گل نرگس و مقصود از رياحين هر گياهى است كه بوى خوش داشته باشد، البته عطر زدن مانعى ندارد، زيرا آن تحفه روزه‌دار است، لكن بهتر آن است كه مشك را به كار نبرد، بلكه خوشبو كردن با مشك براى روزه‌دار مكروه است، همچنان كه ترك بوييدن بوى غليظ به طورى كه به حلق برسد، بهتر است.

مسأله 2- نشستن مرد در آب اشكال ندارد، ولى براى زن كراهت دارد، همان طور كه مرطوب كردن لباس و قرار دادن آن بر روى بدن براى هر دو كراهت دارد. و جويدن غذا براى كودك يا پرنده و چشيدن آبگوشت و غير آن، كه به حلق نمى‌رسد و يا بدون قصد به حلق مى‌رسد و يا با قصد، لكن از روى فراموشى باشد، اشكال ندارد. و گذاشتن غذا در دهان چه براى غرض صحيحى باشد و چه نباشد، فرقى نمى‌كند، البته چشيدن هر چيزى كراهت دارد. و مسواك كردن با مسواك خشك مانعى ندارد، بلكه مستحب است، البته مسواك كردن با مسواك تر بعيد نيست كه مكروه باشد، همچنان كه دندان كشيدن، بلكه هر كارى كه باعث آمدن خون باشد، كراهت دارد.

احكام باطل كردن روزه‌

مسأله 1- انجام مبطلاتى كه قبلًا ذكر شد، همچنان كه سبب واجب شدن قضا مى‌شود، سبب واجب شدن كفّاره نيز هست، اگر با عمد و اختيار و بدون اكراه انجام گيرد. البته (واجب شدن كفّاره) در دروغ بستن به خداى تعالى و پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و ائمه عليهم السلام و در فرو بردن سر در آب و اماله كردن بنابر احتياط (واجب) و در بقيه مبطلات بنابر اقوى است، بلكه در دروغ بستن بر آنان نيز وجوب كفّاره خالى از قوّت نيست. ولى قى كردن بنابر اقوى باعث كفّاره نمى‌شود و بنابر احتياط (واجب) بين عالم و جاهل مقصّر فرقى نيست و اما جاهل قاصرى كه توجه به سؤال كردن هم نداشته، ظاهر آن است كه دادن‌