تشهد خواندن امام، به حالت تجافى بنشيند، سپس بعد از آن‌كه براى ركعت دوم مى‌ايستد، چه امام حمد بخواند يا تسبيحات، قرائت بر او واجب است؛ زيرا آن ركعت، ركعت سوم امام است.

مسأله 7- در جايى كه بر مأموم قرائت پشت سر امام واجب است، مثل آن‌كه امام يك ركعت يا دو ركعت را قبل از مأموم خوانده باشد و يا در جايى كه قرائت بر مأموم مستحب است- مثل دو ركعت اول نماز جهرى، در صورتى كه صداى امام را نشنود- واجب است كه قرائت را آهسته بخواند، اگر چه نماز جهرى باشد.

مسأله 8- اگر در دو ركعت آخر (سوم و چهارم) به امام برسد و قبل از ركوع به او اقتدا كند، قرائت بر او واجب است و اگر امام به او مهلت ندهد، سوره را ترك مى‌كند و در صورتى كه بداند اگر قبل از ركوع به او اقتدا كند، به او مهلت خواندن حمد را نمى‌دهد، احتياط (واجب) آن است كه به او اقتدا نكند تا به ركوع رود و (وقتى كه به ركوع رفت) تكبيرة الاحرام را بگويد و با او ركوع نمايد و در اين صورت قرائت بر او واجب نيست.

مسأله 9- متابعت مأموم از امام در افعال نماز واجب است؛ به اين معنى كه در آن‌ها نه بر امام مقدّم شود و نه آن‌كه از او زياد عقب بيفتد. و اما متابعت در اقوال جز در تكبيرة الاحرام واجب نيست، زيرا در تكبيرة الاحرام واجب است كه نه بر امام مقدّم شود و نه آن‌كه هم‌زمان با او بگويد و احتياط (واجب) آن است كه قبل از تمام كردن تكبيرة الاحرام امام، شروع به گفتن آن ننمايد. و در آنچه ذكر شد، فرقى بين اقوالى كه بشنود يا نشنود، نيست، اگر چه متابعت از امام در اقوالى كه مى‌شنود و خصوصاً در سلام گفتن، احوط (استحبابى) است. و اگر متابعت واجب را ترك كند، گناه كرده است، لكن نماز و جماعتش صحيح است، مگر اينكه در حالى كه امام به قرائت ركعت اول و دوم خودش و مأموم مشغول باشد، مأموم به ركوع برود كه در اين صورت صحّت نمازش مشكل بلكه ممنوع است تا چه رسد به جماعتش. چنان كه اگر به طورى بيش از حد عقب بماند يا جلو بيفتد كه از هيئت جماعت خارج شود، در جايى كه نمازش صحيح باشد جماعتش باطل مى‌شود.

مسأله 10- اگر مأموم سهواً يا به خيال آن‌كه امام تكبير را گفته است، تكبيرة الاحرام را