است و يك ركعت حساب مى‌شود و آنچه كه در مسأله سابق گفتيم، اختصاص به موردى دارد كه در حال ركوع امام يا قبل از ركوع، بعد از تمام كردن قرائت، داخل نماز جماعت شود.

مسأله 12- اگر به خيال آن‌كه به امام در حال ركوع مى‌رسد، ركوع كند، ولى به امام نرسد، يا شك كند كه رسيده يا نه، بعيد نيست كه نمازش به طور فرادا صحيح باشد و احتياط (مستحب) آن است كه آن را تمام كند و اعاده نمايد.

مسأله 13- كسى كه اطمينان به رسيدن به ركوع امام ندارد، بنابر اقوى، اشكالى ندارد كه رجاءً به قصد ركوع با امام وارد نماز جماعت شود، پس چنانچه به امام برسد، نمازش صحيح است، وگرنه در صورتى كه به ركوع رفته باشد، باطل است. چنان كه اشكالى ندارد كه تكبيرة الاحرام را بگويد به قصد اينكه اگر به امام برسد، ملحق به او شود و اگر به امام نرسد قبل از ركوع، نماز را فرادا نمايد يا منتظر ركعت دوم امام- با شرطى كه در مسأله آينده مى‌آيد- بماند.

مسأله 14- اگر نيّت اقتدا كند و تكبير بگويد و قبل از آن‌كه به ركوع برود، امام سرش را بلند كند، لازم است كه به طور فرادا نماز بخواند يا در همان حال ايستاده، منتظر ركعت ديگر امام بماند و آن ركعت را ركعت اول قرار دهد به شرط آن‌كه امام در نماز خواندن طول ندهد به طورى كه (در اثر طول كشيدن) صدق كند كه اقتدا نكرده است و اگر امام طول بدهد، انتظار جايز نيست.

مسأله 15- اگر به سجده اول يا دوم ركعت آخر امام برسد و بخواهد كه به فضيلت نماز جماعت برسد، نيّت كرده و تكبير مى‌گويد و با امام يك سجده يا دو سجده را انجام داده و تشهد مى‌خواند، سپس بعد از سلام امام مى‌ايستد و احتياط را ترك نكند به اينكه اين نماز را تمام كند و اعاده‌اش نمايد، اگر چه اكتفا به نيّت و تكبير و به حساب نياوردن غير از نيّت و تكبير از چيزهايى كه به خاطر تبعيّت از امام زياد نموده (سجده و تشهد) و صحّت نمازش، خالى از وجه نيست و بهتر است كه در اين جماعت داخل نشود. و اگر در تشهد آخر به امام برسد، جايز است كه داخل جماعت شود به اين صورت كه نيّت كند و تكبير بگويد و