مسأله 2- كمترين عددى كه در غير نماز جمعه و عيد، جماعت با آن منعقد مى‌شود، دو نفر است: يكى امام و ديگرى مأموم، چه مأموم مرد باشد يا زن، بلكه بنابر اقوى اگر مأموم بچه مميّز هم باشد كفايت مى‌كند.

مسأله 3- در غير نماز جمعه و نماز عيد فطر و قربان و بعض فروع نماز معاده (نمازى كه خوانده شده و دوباره خوانده مى‌شود) بنابراين كه مشروع باشد، منعقد شدن نماز جماعت مشروط به اين نيست كه امام، جماعت و امامت را نيّت كند، اگر چه حصول ثواب براى امام، متوقف بر چنين نيّتى است، ولى مأموم بايد نيّت اقتداى به امام را بكند، بنا بر اين اگر مأموم نيّت اقتدا نكند، جماعت منعقد نمى‌شود، اگر چه در افعال و اقوال از امام تبعيّت كند. و امام بايد يكى باشد، پس اگر كسى اقتداى به دو نفر را نيّت كند، اگر چه آن دو با هم (و به صورت هماهنگ) نماز بخوانند، جماعت منعقد نمى‌شود. همچنين بايد امام را- با اسم يا وصف يا اشاره ذهنى يا اشاره خارجى تعيين كند- مثل اينكه اقتداى به شخص حاضر را نيّت نمايد، اگر چه او را نشناسد، ولى بداند كه عادل است و براى اقتدا صلاحيت دارد، بنا بر اين اگر نيّت كند به يكى از اين دو نفر اقتدا نمايد، جماعت منعقد نمى‌شود، اگر چه قصدش اين باشد كه بعداً او را مشخص كند.

مسأله 4- اگر شك كند كه نيّت اقتدا كرده يا نه، بايد بنا را بر اقتدا نكردن بگذارد، هر چند كه بداند به قصد داخل شدن در جماعت ايستاده است، بلكه حتى اگر حالت مأموم را داشته باشد. البته اگر مشغول به كارى از كارهاى مأمومين است- و لو مانند گوش دادنى كه در جماعت مستحب مى‌باشد- بنا را بر اينكه اقتدا كرده مى‌گذارد.

مسأله 5- اگر نيّت اقتدا به شخصى نمايد به قصد اينكه زيد است و بعداً معلوم شود كه عمرو بوده، چنانچه عمرو عادل نباشد، جماعت او باطل است و نمازش هم اگر ركنى را به خيال اقتدا كردن، زياد كرده باشد باطل است، وگرنه صحّت نماز خالى از قوّت نيست و احتياط (مستحب) آن است كه همان نماز را تمام كند، سپس اعاده نمايد. و اگر عمرو عادل باشد، بنابر اقوى نماز و جماعتش صحيح است، چه قصدش اين باشد كه به زيد اقتدا نمايد و خيال كرده كه شخص حاضر زيد است، يا قصدش اين بوده كه به شخص حاضر