باشد، بايد همچنان نمازهايش را تمام بخواند و اگر قبل از خواندن آن باشد، بايد شكسته بخواند- فرقى نمى‌كند كه مسافر قصد كند ده روز را نماند يا مردد شود.

مسأله 13- اگر ده روزى كه مسافر قصد اقامت آن را داشته، تمام شود، براى تمام خواندن نمازهايش احتياج به قصد اقامت جديدى ندارد، پس مادامى‌كه سفر جديدى برايش پيش نيامده بايد نمازهايش را تمام بخواند.

مسأله 14- اگر مسافرى قصد اقامت ده روز كرد و با خواندن يك نماز چهار ركعتى تمام، وظيفه‌اش تمام خواندن نمازها شد، سپس به مقدار كمتر از مسافت (چهار فرسخ) از محل اقامت خارج شد و قصدش اين بود كه به آنجا كه محل اقامت او است- به جهت اينكه اثاثيه‌اش در آنجا باقى است و از آنجا اعراض نكرده- برگردد، چنانچه قصدش اين باشد كه بعد از برگشتن، ده روز در آنجا بماند، بدون اشكال بايد نمازهايش را همچنان تمام بخواند. و همچنين در صورتى هم كه نيّت ماندن نداشته باشد- چه مردّد باشد يا تصميم داشته باشد بعد از برگشتن، ده روز در آنجا نماند، اقوى آن است كه تا موقعى كه سفر جديدى را شروع نكرده- خصوصاً اگر مقصد در راه وطن او باشد- در رفتن و در مقصد و در برگشتن و در محل اقامت، نمازهايش را تمام بخواند و احتياط (مستحب) آن است كه خصوصاً در برگشتن و محل اقامت و بالاخص اگر محل اقامت در راه وطن او باشد، نماز را جمع بخواند. البته در صورتى كه از موقع خارج شدن از محل اقامت، سفر جديدى را شروع كند و به جهت اينكه محل اقامتش يكى از منزل‌هايى است كه در سفر جديد از آن مى‌گذرد، قصد داشته باشد به آنجا برگردد، وظيفه‌اش اين است كه در برگشتن و در محل اقامت نماز را شكسته بخواند و اما در رفتن و مقصد مورد اشكال است و احتياط به اينكه جمع بخواند ترك نشود، اگر چه وجوب تمام خواندن در اين دو مورد، بعيد نيست. آنچه گفته شد در صورتى است كه از اول قصد خارج شدن از محل اقامت تا كمتر از مسافت را در بين ده روز نداشته باشد، ولى اگر از اول اقامت، قصد داشته باشد كه در بين ده روز تا كمتر از مسافت بيرون برود، همان طور كه قبلًا گفته شد، چنانچه قصد داشته باشد خيلى زود برگردد، بايد نماز را تمام بخواند وگرنه اشكال دارد. و در صورتى كه تا كمتر از مسافت خارج شود و مردّد باشد كه به محل اقامت برگردد يا نه، يا