مسأله 3- وقت اداى نماز گرفتگى ماه و خورشيد از هنگام شروع گرفتگى تا زمان شروع در بازشدن آن است، و احتياط ترك نشود كه قبل از آن‌كه شروع به بازشدن نمايد، به انجام نماز بشتابد، و اگر از آن وقت تأخير انداخت، نبايد آن را به نيّت ادا و قضا به جا آورد، بلكه بايد نماز را با نيّت تقرب، بدون قيدى (قضا يا ادا) بخواند. و اما در زلزله و مانند آن از چيزهايى كه غالباً مدت وقوع آن‌ها براى خواندن نماز گنجايش ندارد، مثل صيحه و صداى آوار، پس نماز آيات در اين موارد، سبب دارد ولى وقت ندارد، بنا بر اين در همان حال وقوع آن‌ها بايد اقدام به خواندن نماز آيات نمايد، پس در صورتى كه معصيت كند (و فوراً نخواند) بعد از آن مادام العمر واجب است و در هر صورت ادا مى‌باشد.

مسأله 4- وجوب نماز آيات فقط مخصوص كسانى است كه در شهر (و محل وقوع) آيت باشند، بنا بر اين بر غير آن‌ها واجب نيست، ولى اگر محل آن‌ها متّصل به محل وقوع حادثه است كه هر دو محل مانند يك محل حساب مى‌شود، الحاق آن به محل وقوع آن قوّت دارد.

مسأله 5- وقوع چيزى كه نماز آيات براى آن واجب است و همچنين زمان آن و مقدار آن، با يقين (خود انسان) و شهادت دو عادل، بلكه بنابر احتياط (واجب)، با شهادت يك نفر عادل و با خبر دادن منجّمى هم كه به راستگويى‌اش اطمينان هست، بنابر احتياط (واجب) اگر اقوى نباشد ثابت مى‌شود.

مسأله 6- اين نماز بر هر مكلّفى واجب است، و بنابر اقوى از زن حايض و نفساء، ساقط است، بنا بر اين قضاى نماز آياتى كه وقت داشته باشد (مثل خسوف و كسوف) بر آن‌ها واجب نيست و اداى نماز آيات غير آن (مثل صيحه آسمانى) بر آنان واجب نيست و اين حكم در مورد حيض و نفاسى است كه تمام مدت وقوع اسباب نماز آيات را فراگيرد.

و اما در غير آن، تفصيل است، و احتياط خوب است.

مسأله 7- كسى كه علم به گرفتن ماه يا خورشيد پيدا نكند تا آن‌كه به كلّى گرفتگى برطرف شود، در صورتى كه تمام قرص نگرفته باشد، قضا (نماز آيات) بر او واجب نيست. اما اگر به گرفتگى علم پيدا كند و نماز را نخواند- و لو اينكه از روى فراموشى‌