شود و حتى مراعات بعضى از اقسام ادغام صغير هم لازم نيست، مانند ادغام حرفى كه اصلًا ساكن است در حرف مقارب خودش، مثل: من ربك كه «نون» را در «راء» ادغام نمايد، ولى احتياط (مستحب) آن است كه مراعات مدّ لازم را بنمايد و مدّ لازم، آن است كه حرف مدّ و دو سبب آن؛ يعنى همزه و سكون در يك كلمه جمع شوند، مثل: «جاء» و «سوء» و «جى‌ء» و «دابّة» و «ق» و «ص» و همچنين است، ترك وقف بر حرف متحرك و وصل به حرف ساكن (كه احتياط مستحب ترك آن است) و رعايت ادغام تنوين و نون ساكن در حروف «يرملون» (كه احتياط مستحب مراعات آن است) اگر چه، آنچه به نظر راجح (اقوى) مى‌آيد، آن است كه مراعات هيچ يك از مذكورات، لازم نيست.

مسأله 14- احتياط (واجب) آن است كه از يكى از قرائت‌هاى هفتگانه تخلّف ننمايد، همچنان كه احتياط (مستحب) آن است كه از آن قرائتى كه در قرآن كريم كه در ميان مسلمين موجود است تخلّف ننمايد، هرچند تخلّف در بعضى از كلمات، مثل: ملك يوم الدين‌ى و كفواً أحدى ضررى نمى‌رساند، بلكه بعيد نيست كه قرائت، بر طبق يكى از آن قرائت‌ها جايز باشد.

مسأله 15- قرائت مالك يوم الدين‌ى و مَلِك يوم الدين‌ى جايز است و بعيد نيست كه قرائت اوّلى، ارجح و بهتر باشد و همچنين در «صراط» جايز است با «ص» و با «س» خوانده شود و با «ص» ارجح است، و در كفواً أحدى، چهار وجه است: مضموم بودن فاء و ساكن بودن آن (و هر يك از اين دو) با همزه و يا واو، كه بعيد نيست مضموم بودن فاء با واو از بقيه ارجح باشد.

مسأله 16- كسى كه فقط مى‌تواند به طور غلط با عوض كردن بعضى از حرف‌ها قرائت نمايد و نمى‌تواند ياد بگيرد، همان صورت برايش كفايت مى‌كند و خواندن نماز به جماعت بر او واجب نيست؛ اگر چه مطابق احتياط است. و كسى كه قدرت بر ياد گرفتن و تصحيح قرائت دارد و ياد نگرفته، اقتدا كردن او به نماز جماعت در صورت امكان، بنابر احتياط، واجب است.

مسأله 17- نمازگزار در غير ركعت اول و دوم (يعنى در ركعت سوم و چهارم) نمازهاى‌