عمرهايشان را دارند ضايع مى‌كنند. يعنى رفتن در اين دانشكده‌ها و در اين دانشگاهها جز تضييع عمر معلم و متعلم چيزى نيست. معلمها هم اين را مى‌دانند، متعلمها هم اين را مى‌دانند- همه مى‌دانند لكن وضع اين طورى است. ما كه مى‌گوييم بايد اين ورق برگردد، پيچيده بشود تمام اين نقشه‌هايى كه خارجيها به دست اين عمال خبيثشان در ايران پياده كرده‌اند، بايد اينها برداشته بشود، براى اين است كه ما مى‌بينيم كه هر جا دست بگذاريم فاسد است! اگر ما يك مدرسه و دانشگاه به معناى حقيقى داشتيم، چطور وقتى كه ثروتمندهاى ما- خود «عالى جناب‌ [1]»- وقتى يك كسالت پيدا مى‌كنند، بايد از خارج يا بياورند، يا اينها را منتقل كنند به خارج. بايد بروند لندن خودشان را معالجه كنند؟! چطور از لندن هيچ وقت نمى‌آيند تهران خودشان را معالجه كنند يا جاى ديگر بروند؟ بايد از اينجا برويم- از ايران بايد بروند به لندن براى معالجه! اين دليل بر اين است كه ما طبيب نداريم به معناى حقيقى. طبيب داريم، طبيبْ تصديق هم گرفته، ديپلم هم دارد، همه چيز دارد، «پروفسور» هم به او مى‌گويند! اما به معناى واقعى ندارد؛ محتوا ندارد، صورت است. يك چيزى كه اين هم از آنهايى است كه تغيير كرده، از همان لغات است كه تغيير كرده، «پروفسور» هم هست يعنى اين لفظ را گذاشته‌اند روى يك معنايى كه آن معنا را ندارد، محتوا ندارد و لهذا وقتى كه يكى مريض مى‌شود مى‌گويند نه، بايد برود، بايد برود لندن! طبيبها هم مى‌گويند بايد برود لندن. خودِ طبيبها! طبيب هم كه آمده، مى‌گويند اينجا- خوب اينجا ديگر معذوريم، بروند آنجا! ايشان برود لندن معالجه كنند! اين فقر ماست در فرهنگ؛ فقر ماست در دانشگاهها؛ در دانشكده‌ها. و اينها مى‌خواهند ما فقير باشيم. براى چه ما طبيب داشته باشيم؟ بايد يك قدرى اين ملت احتياج داشته باشد، وابسته باشد! ملت هم مى‌خواهند وابسته باشد به اين دولتهاى ديگر و به ملتهاى ديگر. وابستگى همين است كه فرهنگمان وابسته است و دليلش اين است كه ما فرهنگ داشته‌ايم، اما حالا مى‌خواهيم يك سدى درست كنيم، چطور قرارداد سد را بايد ما با

[1] شاه.