پيام [به ملت ايران در سالگرد كشتار خونين مكه (قبول قطعنامه 598)]

زمان: 29 تير 1367/ 5 ذى الحجه 1408

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: سالگرد كشتار خونين مكه و قبول قطعنامه 598

مخاطب: ملت ايران‌

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

لَقَدْ صَدَقَ اللَّهُ رَسُولَهُ الرُّؤْيا بِالْحَقِّ لَتَدْخُلُنَّ الْمَسْجِدَ الْحَرامَ إِنْ شاءَ اللَّهُ آمِنِينَ. [1] على رغم گذشت يك سال از كشتار فجيع و بى‌رحمانه حجاج بى‌دفاع و زائران مؤمن و موحّد به وسيله نوكران امريكا و سفاكان آل سعود، هنوز شهر خدا و خلق خدا در بهت و حيرتند. آل سعود با كشتن ميهمانان خدا و به خاك و خون كشيدن بهترين بندگان حق نه تنها حرم را، كه جهان اسلام را آلوده به خون شهيدان نمود و مسلمانان و آزادگان را عزادار ساخت.

مسلمانان جهان در سال گذشته و براى اولين بار عيد قربان را با شهادت فرزندان ابراهيم- عليه السلام- كه دهها بار از مصاف با جهانخواران و اذناب آنان برگشته بودند، در مسلخ عشق و در مناى رضايت حق جشن گرفتند. و بار ديگر امريكا و آل سعود، بر خلاف راه و رسم آزادگى، از زنان و مردان، از مادران و پدران شهيد، از جانبازان بى‌پناه ما كشته‌ها گرفتند؛ و در آخرين لحظات نيز با ناجوانمردى و قساوت بر پيكر نيمه جان سالخوردگان و بر دهان تشنه و خشكيده مظلومان ما تازيانه زدند و انتقام خود را از آنان گرفتند. انتقام از چه كسانى و از چه گناهى؟ انتقام از كسانى كه از خانه خويش به سوى خانه خدا و خانه مردم هجرت نموده بودند! انتقام از كسانى كه سالها كوله بار امانت و مبارزه را بر دوش كشيده بودند. انتقام از كسانى كه همچون ابراهيم- عليه السلام- از

[1] سوره فتح، آيه 27: «هر آينه خداوند حقيقت خواب رسولش را آشكار ساخت كه حتما شما (مؤمنين) به خواست خدا، با دل ايمن وارد مسجد الحرام خواهيد شد».