تداركات جنگى به سلاطين جور روم و ايران تاختند و از كمى ياران به خود ترس راه ندادند. و درود بى‌پايان بر على بن ابي طالب كه با دژخيمان به صورت مسلمان و مقدس‌نماهاى بدتر از كفار جنگيد و از هيچ قدرتى نهراسيد. و سلام بر حسين بن على كه با ياران معدود خويش براى برچيدن بساط ظلم غاصبان خلافت بپاخاست و از ناچيز بودن عِده و عُده به خود خيال سازش با ستمگر را راه نداد و كربلا را قتلگاه خود و فرزندان و اصحاب معدودش قرار داد و فرياد «هيهات منّا الذِّلَّةُ» [1] اش را به گوش حق طلبان رساند كه در نظر دنياگرايان و ملت‌پرستان، آنچه از اين اولياى معظم الهى صادر شده بر خلاف عقل و شرع است. قيام بدون تجهيزات كافى را عقل آنان نمى‌پسندد و شرع آنان اجازه نمى‌دهد. و نيز به عقيده آنان حركت از كشورى به كشورى ديگر كه داراى حكومت و تشكيلاتى مى‌باشد، مخالف با عقل و مليت بوده و بالاخره مخالف با موازين شرعى و الهى است و همچنين صلح با نمروديان و فرعونيان و ملحدان و ستمگران و سازش با ظالمان به صورت مسلمان و با زهدفروشان داغ بر پيشانى، طريق صواب و عقل و شرع بوده و هست. و با اين انگيزه، تسليم و سازش با امريكاى جهانخوار و وابستگان به او لزوم عقلى و شرعى دارد و تخلف از آن مخالف شرع و عقل است. و دفاع از ملت مظلوم عراق كه زير چكمه دژخيمان به جان آمده‌اند و فوج فوج علماى عظام و ابرار بى‌پناه آنان به شهادت مى‌رسند و زنان و كودكان آنان زير لگدهاى ستمگران مى‌سوزند و مى‌ميرند و فرياد «يا لَلمسلمين» مى‌كشند، بر خلاف عقل و شرع مى‌باشد! اين انگيزه مليگرايى و خلود در ارض‌ [2] است كه مصالح مسلمانان را فراموش كرده و دفاع از مصالح مسلمين را در حصار ملت خاص قرار داده و قلم سرخ بر قرآن كريم و احاديث رسول اللَّه- صلى اللَّه عليه و آله و سلم- و ائمه معصومين- عليهم السلام- و سيره مستمره انبياى عظام و اولياى معظم- عليه السلام- در طول تاريخ كشيده است.

ملت غيور متعهد ايران در آن روزهاى سخت مصيبت بار كه دشمن جنايتكار از زمين‌

[1] «ما را هر گز ذلت و خوارى مباد»؛ شعار معروف امام حسين (ع) كه در جواب درخواست براى بيعت با يزيد فرمود

[2] انديشه باطل جاودانه در زمين زيستن.