كنيم به اندازه‌اى كه بايد بكنيم و پشتيبانى كنيم ازشان به اندازه‌اى كه بايد بكنيم، آنها هم بايد از هم پشتيبانى بكنند. يك دسته بيايند بخواهند يك طرف بكشند، يك دسته هم يك طرف ديگر بكشند- در حالى كه نيست الآن، اين طور دارند مى‌گويند- اگر خداى نخواسته- يك جرقه‌اى پيدا بشود، دنيا اين را بزرگ خواهد كرد تا آنجايى كه بگويند ايران الآن ديگر هيچ چيز درش نيست.

الآن شما ملاحظه مى‌كنيد كه رسانه‌هاى گروهى تمام چيزهايى كه در ايران، چيزهاى خوبى كه در ايران هست، اگر صحبت كنند به طور برق‌آسا ازش مى‌گذرند و تهمت مى‌زنند و سر آن تهمت ايستادگى مى‌كنند. جنگ واقع مى‌شود، مى‌بينيد كه الآن پيروزيهاى بزرگ واقع شده است، اين را همچو مى‌برندش و همين طور كنارش مى‌گذارند؛ اول كه اصل را ذكر نمى‌كنند، بعد هم [مى‌گويند كه كسى‌] اين را گفت، آن هم او را گفت و تا حالا تأييدى ازش نشده! خبرگزاريهايشان مى‌آيند اينجا، آنهايى كه اغراض دارند يك چيزى انبار مى‌كنند و مى‌فرستند آنجا و آنها هم مى‌دانند كه اينها انبار كردند و فرستاده‌اند، مع ذلك، مى‌گويند كه «ايران چه شده، چه شده، چه شده، دليل ما آن كسى است كه مخالف با ايران هست، آن مخالف با ايران اين طورى گفته، درست است لا بد». براى اين است كه دنبال اين هستند كه يك چيزى از ما پيدا كنند و بزرگش كنند و ما را در داخل به هم بريزند.

عقل ما و ديانت ما و اسلام و همه چيز اقتضا مى‌كند كه حالا وقتى بنا شد كه همه با ما بدند، با هم خوب بشويم، طرفدار هم باشيم؛ ارتش طرفدار سپاه باشد، سپاه طرفدار ارتش باشد و همه ارگانها طرفدار هم باشند. اين نخواهد ارتش را از بين ببرد، آن نخواهد سپاه را از بين ببرد، آن نخواهد دولت را از بين ببرد، آن نخواهد قوه قضايى را از بين ببرد، همه بايد با هم باشند.

اين يك تكليف الهى- شرعى است به عهده ما و به عهده همه ملت. البته در موقع اگر- خداى نخواسته- يك وقت ما ببينيم كه مى‌خواهد يك همچو چيزى واقع بشود، تكليف شرعى‌مان اين است كه با هر ترتيبى كه مى‌شود جلويش را بگيريم و لو به افشا