وضع حكومت او را ما در نظر بگيريم، و كسانى كه در حكومت هستند و در دستگاههاى دولتى هستند، سيره آن بزرگوار را در نظر بگيرند و ببينند كه بايد چه بكنند.

البته قدرت اينكه آن طور كسى عمل بكند، ماها نداريم، كسى ندارد. به طورى كه نقل كردند در يكى از چيزهايى كه به بعض از عمال خودشان نوشتند، نوشته‌اند كه: «سر قلمها را نازك بگيريد، سطرها را نزديك هم بنويسيد، از چيزهايى كه فايده ندارد، احتراز كنيد». [1] اين يك دستورى هست براى همه؛ يعنى، دستورى هست براى كسانى كه در بيت المال دست دارند. اين طور حضرت امير- سلام اللَّه عليه- در وقت حكومتش دستور مى‌دهد براى صرفه‌جويى. او مضايقه مى‌كند كه در يك صفحه كه مى‌شود ده سطر نوشت، پنج سطر نوشته بشود؛ يك قلم كه مى‌تواند آن مركّبى كه در آن وقت بوده است صرف كند، سرش ريزه باشد تا كم صرف بشود، حرفهاى غير اصولى نوشته نشود، كه صرفه واقع بشود. باز از ايشان نقل شده است كه حساب بيت المال را مى‌كشيدند، چراغى روشن بود، شمعى روشن بود و كسى آمد با ايشان حرف ديگرى مى‌خواست بزند، شمع را خاموش كردند، فرمودند كه اين مال بيت المال است، تو مى‌خواهى حرف ديگر بزنى.

ما چه كنيم با بيت المال مسلمين؟ وظيفه حكومتها چيست با بيت المال مسلمين؟ اين مسأله، مسئله اين نيست كه در آن وقت و در حكومت حضرت امير باشد؛ اين دستور است در طول تاريخ براى كسانى كه متكفل حكومت هستند كه تا اندازه ممكن در بيت المال تصرف نكنند، يك دِرهَمش در آن طرف حساب دارد. بايد حساب بدهيم، بايد در پيشگاه خداى تبارك و تعالى، در كارهايى كه مى‌كنيم، تصرفهايى كه در بيت المال مى‌كنيم، بايد بعد حساب بدهيم چرا؟ زياده روى شده باشد، مجازات دارد؛ عدالت شده باشد، مجازات خير دارد. بيت المال مسلمين را بزرگ بشماريد.

مصرف بيت المال در امور مربوط به مصالح مسلمين‌

حكومتهاى اسلامى بايد بيت المال مسلمين را براى جلال و جبروت خودشان صرف‌

[1] نهج البلاغه، كلمات 307.