نداشته باشند، تمامش شكست است. چند روز خورد و خواب و جنايت و خيانت و بعدش تمام، اين جا بسته مى‌شود و درِ آن عالم باز مى‌شود، صحيفه ما باز مى‌شود. همه اين عالم شهادت مى‌دهند براى ما، همه حاضرند. ما بايد كه فكرى بكنيم كه نصرت كنيم خدا را؛ إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ‌. جنگ نيست، انزوا هم نيست پيشرفت نيست، شكست هم نيست. نصرت يك معنايى است كه در خود انسان بايد متحقق بشود. ما اگر چنانچه در همه جبهه‌ها پيروز بشويم، لكن به عنوان نصرت خدا نباشد، براى نصرت خودمان باشد، بخواهيم كه خودمان يك جايى را بگيريم، ما نصرت خدا را نكرديم و خدا هم آن وعده‌اى را كه داده‌اند، عمل نمى‌كنند، اگر عمل كنند يك عنايت خاصى است، ربطى به ما ندارد. آنى كه وعده كرده است كه‌ إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ أَقْدامَكُمْ‌ [1]، آن اين است كه شما جبهه نصرت را بازكنيد، خدا هم باز مى‌كند. شما براى خدا كار كنيد. براى خدا پيش برويد، براى خدا زحمت بكشيد، براى خدا همه كارها را انجام بدهيد. آن كه در جبهه هست براى خدا بايد جبهه باشد. آن كه پشت جبهه است براى نصرت خدا باشد.

اين كسى كه متصدى امور لشكر است براى خدا متصدى باشد. آن كه متصدى امور كشور است براى نصرت خدا باشد. آن كه در مجلس است براى خدا در مجلس باشد، براى نصرت خدا باشد. و بالاخره اگر همه در نصرت خدا باشيم، خدا به وعده خودش بى‌اشكال عمل مى‌كند. اگر نقصى باشد در ماست. اگر ما به خيال خودمان پيروزى داريم پيدا مى‌كنيم، لكن نصرت خدا نباشد، يعنى براى او نباشد براى پيشرفت مقاصد الهى نباشد، مقاصد الهى مقصود اين است كه براى مظلومان، براى مستمندان، براى پيشرفت احكام اسلام، براى دفع ظلم از مظلومان، براى قطع يد ستمگران، همه اينها براى خدا، خدا فرموده است، ما عمل مى‌كنيم. اگر فرموده بود كه برويد در منزلتان بنشينيد، آن وقت ما براى خدا مى‌رفتيم منزل مى‌نشستيم. وقتى مى‌فرمايد كه قتال كنيد. قاتِلُوهُمْ‌ [2] براى خدا،

[1] سوره محمد (ص)، آيه 7: «اگر خدا را يارى كنيد، خدا هم شما را يارى كرده و قدمهايتان را استوار مى‌كند»

[2] سوره بقره، آيه 193: «وَ قاتِلُوهُمْ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ‌» با كافران جهاد كنيد تا فتنه و فساد از روى زمين برطرف شود و همه دين، از آنِ خدا باشد.