نامه [به خانم فاطمه طباطبايى (اندرزهاى اخلاقى- عرفانى)]

زمان: 5 خرداد 1363/ 24 شعبان 1404

مكان: تهران، جماران‌

موضوع: اندرزهاى اخلاقى- عرفانى‌

مخاطب: طباطبايى، فاطمه‌ [1] بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

آخر پس از اصرار، مرا وادار كردى از آنچه قلبم ناآگاه است و از آن اجنبى هستم طوطى وار چند سطرى بنويسم. و اين در حالى است كه ضعف پيرى آنچه در چنته داشتم- هر چند ناچيز بود- به طاق نسيان سپرده و گرفتارى‌هاى ناگفتنى و نانوشتنى بر آن اضافه شده و كافى است كه تاريخ اين نوشتار بگويم تا معلوم شود در چه زمانى براى رد نكردن تقاضاى تو شروع نمودم. شنبه 24 شعبان المعظم 1404- 5 خرداد 1363- خوانندگان در اين تاريخ ملاحظه كنند اوضاع جهان و ايران را.

از كجا شروع كنم؟ بهتر آن است از فطرت باشد فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ‌ [3] در اين جا به فطرت انسانها بسنده كرده، گرچه اين خاصّه خلقت است‌ وَ إِنْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لكِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبِيحَهُمْ‌ [4] همه گويند:

[5]

[1] همسر آقاى سيد احمد خمينى‌

[2] اشاره است به روايتى از رسول اللَّه (صلى اللَّه عليه و آله):

ما عبدناك حق عبادتك و ما عرفناك حق معرفتك.

مرآة العقول 8: 146

[3] سوره روم، آيه 30: «فطرت الهى كه مردم را بر آن آفريد، آفرينش خدا را دگرگونى نيست»

[4] سوره اسراء، آيه 44: «هيچ موجودى نيست جز آن كه او را به پاكى مى‌ستايد، ولى شما تسبيحشان را نمى‌فهميد»

[5] مثنوى معنوى، دفتر سوم: 433/ 1019.