پيام [به خانواده‌هاى شهدا و ايثارگران (مقام شهيد در نزد خداوند)]

زمان: صبح 19 بهمن 1362/ 5 جمادى الاول 1404 [1] مكان: تهران، جماران‌

موضوع: منزلت شهادت و شهيد نزد خداوند

مخاطب: خانواده‌هاى شهدا، مفقودان، جانبازان و اسرا

بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌

وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ‌ [2] اگر نبود براى شهدا در راه خداوند مگر اين آيه كريمه، در معرفى مقام بلندپايه شهدا، كافى بود كه عزيزانى در راه حفظ اسلام و كشور اسلامى بزرگترين سرمايه خود را از دست داده‌اند. شهدايى كه در حفظ شرف اسلام و دفاع از جمهورى اسلامى همه چيز خود را در طبق اخلاص، تقديم خداوند متعال كردند.

در اين آيه كريمه بحث در زندگى پس از حيات دنيا نيست كه در آن عالم همه مخلوقات داراى نفس انسانى به اختلاف مراتب از زندگى حيوانى و مادون حيوانى تا زندگى انسانى و ما فوق آن زنده هستند، بلكه شرف بزرگِ شهداى در راه حق، «حيات عند الرّب» و ورود در «ضيافة اللَّه» است.

اين حيات و اين ضيافت را با قلمهاى شكسته‌اى مثل قلم من نمى‌توان توصيف و تحليل كرد، اين حيات و اين روزى غير از زندگى در بهشت و روزى در آن است. اين لقاء اللَّه و ضيافة اللَّه مى‌باشد. آيا اين همان نيست كه براى صاحبان نفس مطمئنه وارد است‌ فَادْخُلِي فِي عِبادِي وَ ادْخُلِي جَنَّتِي‌ [3] كه فرد بارز آن سيد شهيدان- سلام اللَّه عليه- است. اگر آن است چه مژده‌اى براى شهيدان در راه مرام حسين- عليه السلام اللَّه- كه همان سبيل اللَّه است، از اين بالاتر كه در جنتى كه آن بزرگوار شهيد فى سبيل اللَّه وارد مى‌شود و در

[1] در صحيفه نور ذيل تاريخ 20 بهمن درج شده، ولى به استناد تاريخ مندرج در نسخه خطى، 19 بهمن صحيح است‌

[2] سوره آل عمران، آيه 169: «و گمان نكنيد كسانى كه در راه خدا كشته شده‌اند، مردگانند، بلكه ايشان زنده بوده، نزد خداوند روزى مى‌خورند»

[3] سوره فجر، آيه 29- 30: «پس داخل شو در بندگان من، و داخل شو در بهشت من».