نيست. [1] اين طور در مقابل ظلم ناراحت مى‌شدند. شما همه در محضر خدا هستيد، هر جا باشيد. قلبهاى شما در محضر خداست، بازوهاى شما، چشمهاى شما، همه چيز شما در محضر خداست و خدا حاضر است در همه جا.

الگو قرار دادن پيشوايان دين در رفتار با مردم‌

كوشش كنيد كه با بندگان خدا جورى رفتار كنيد كه امامان شما رفتار مى‌كردند، پيغمبر شما رفتار مى‌كرد و ساير انبيا رفتار مى‌كردند. گمان نكنيد كه حالا فلان نخست وزير است، فلان وزير كشور است، فلان رئيس جمهور است،- فلان رئيس مجلس است- فلان استاندار است، فلان بخشدار است، فرماندار است، گمان نكنيد كه اينها يك چيزى است. آن كه همه چيز است به دست آوردن رضاى خداست، و آن به اين است كه رضاى مخلوق خدا را به دست بياوريد. با مردم كه شما سرو كار داريد اين مردم را بايد رضايشان را به دست بياوريد. همين مردم كوچه و بازار و كشاورزهاى بسيار عزيز و كارمندان و كسانى كه در كارخانه‌ها زحمت مى‌كشند اينها هستند كه مايه افتخار يك ملت و مايه پيروزى يك ملت است. پيروزى را براى ما و شما اينها به دست آوردند و اينها ولى نعمت ما هستند. و ما بايد اين معنا را در قلبمان احساس كنيم كه با اين ولى نعمت‌هاى خودمان رفتارى بكنيم كه خدا از آن رفتار راضى باشد. گمان نكند آن كسى كه فرماندار يك جايى است بايد به رعيت آنجا، به مردم عادى آنجا، به بازارى آنجا يك وقت خداى نخواسته يك بالاترى بفروشد، آن طورى كه ساخت فرمانداران زمان سابق بود. فرق ما بين جمهورى اسلامى و شاهنشاهى اين است كه جمهورى اسلامى از مردم است و جمهورى اسلامى رهين همين مردم عادى كشور است، و شاهنشاهى مى‌گفت نه، من اين طور نيست كه به مردم كار داشته باشم، ما خودمان بايد كارها را، مردم بايد تحت سلطه ما باشند و با مردم آن طور مى‌كردند. با بندگان خدا رفتار خوب بكنيد و پيروزى از آنها به دست ما آمده است.

[1] نهج البلاغه، خطبه 27 (خطبه جهاد)