شخصيتها. كشورى از رفتن شخصيتهاى خود تزلزل پيدا مى‌كند كه ملت او و افراد آن ملت دل به شخص بسته باشند، دل به اشخاص بسته باشند. اما كشورى كه دل او به خدا پيوسته است و براى خدا قيام كرده است و از اول، «نه شرقى و نه غربى و جمهورى اسلامى» را ندا داده است و با بانگ «اللَّه اكبر»، صغير و كبير و زن و مردش در صحنه حاضر شده‌اند و اين نهضت را و اين انقلاب را بپا كرده‌اند، همين ملت هستند؛ براى اينكه خدا هست. رجايى و ديگران اگر نيستند، خدا هست.

در جنگى كه در صدر اسلام بود، ندا در دادند منافقين به اينكه پيغمبر شهيد شد، لكن بعضى گفتند: اگر شما پيغمبر را مى‌پرستيد، شهيد شد؛ به شهادت او ترتيب اثر بدهيد و اگر خدا را مى‌پرستيد، خدا هست، و لو پيغمبر رحلت بفرمايند. امير المؤمنين- سلام اللَّه عليه- جان خودش را فدا كرد براى اسلام و شهيد شد و اسلام به جاى خودش بود. امام حسين- سلام اللَّه عليه- خود و تمام فرزندان و اقرباى‌ [1] خودش را فدا كرد و پس از شهادت او، اسلام قويتر شد.

با رفتن شهدايى با اينكه بسيار ارزشمند، بسيار ارزشمند بودند و هستند، با رفتن شهدا، در عين حال كه ما متأثر هستيم، لكن چون ما توجهمان به خداست و براى خداست و ملت ما براى خدا قيام كرده است، با رفتن اشخاص، هيچ سستى به خودشان راه نمى‌دهند و گرفتار اين خطا نيستند كه افراد يك مسئله‌اى را ايجاد مى‌كنند.

خداى تبارك و تعالى از اول با شما بوده است و مادامى كه شما در صحنه باشيد و ان شاء اللَّه، هستيد و خواهيد بود، خداى تبارك و تعالى شما را پشتيبانى مى‌كند و شما قوى خواهيد بود. قواى مسلحه ما در جبهه‌هاى جنگ، بايد توجه كنند كه آنها براى خدا مى‌جنگند، نه براى رئيس جمهور و براى نخست وزير و براى ديگران؛ آنها دل را قويتر كنند و هر چه اشخاص فاسد به اين كشور صدمه وارد مى‌كنند، آنها قويتر در مركز خودشان مشغول به مجاهده و مبارزه باشند.

[1] نزديكان و خويشان‌