آن و به روى صاحبش زده شود.»[67] و از حضرت باقر العلوم عليه السلام روايت شده كه «همانا بالا مى‌رود از نماز بنده از براى او نصف يا ثلث يا ربع يا خمسش، پس، بالا نمى‌رود براى او مگر آنچه را اقبال به قلب نموده است بر آن. و ما مأمور شديم به نافله تا تتميم شود نقص فرائض به آن.»[68] و از جناب صادق مروى است كه فرمود: «وقتى احرام بستى در نماز، اقبال كن بر آن، زيرا كه وقتى اقبال نمودى خداوند به تو اقبال فرمايد و اگر اعراض نمايى خداوند از تو اعراض كند. پس گاهى بالا نمى‌رود از نماز مگر ثلث يا ربع يا سدس آن به آن قدر كه نمازگزار اقبال به نماز نموده و خداوند عطا نمى‌فرمايد به غافل چيزى.»[69] و از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله روايت است كه به ابى ذر فرمودند:

«دو ركعت متوسّط با فكر بهتر است از ايستادن يك شب در صورتى كه قلب غافل باشد.»[70] احاديث در اين باب بسيار است و براى اصحاب اعتبار و قلوب بيدار اين قدر كفايت كند.

فصل دهم در دعوت به تحصيل حضور قلب‌

اكنون كه فضيلت و خواصّ حضور قلب را عقلا و نقلا دانستى و ضررهاى ترك آن را فهميدى، علم تنها كفايت نكند بلكه حجّت را تمام‌تر نمايد، دامن همّت به كمر زن و آنچه را دانستى در صدد تحصيل آن باش و

[67] - منبع پيشين، حديث 1.

[68] - علل الشّرائع، ج 2، ص 327، باب 24، حديث 2.

[69] - مستدرك الوسائل،« كتاب الصّلاة»،« ابواب افعال الصّلاة»، باب 3، حديث 7.

[70] - پاورقى 57.