باب هفتم در اشاره اجماليّه به آداب تشهّد است‌

و در آن دو فصل است‌

فصل اوّل‌

بدان كه شهادت به وحدانيّت و رسالت در اذان و اقامه، كه از متعلّقات نماز و مهيّئات ورود در آن است، و در «تشهّد» كه خروج از فناء به بقاء و از وحدت به كثرت و در آخر نماز است، عبد سالك را متذكّر كند كه حقيقت صلاة حصول توحيد حقيقى، و شهادت به وحدانيّت از مقامات شامله است، كه با سالك از اول صلاة تا آخر آن است. و نيز در آن، سرّ «اوّليّت» و «آخريّت» حقّ جل و علا است. و نيز در آن سرّ عظيمى است كه سفر سالك من اللّه و إلى اللّه است: كَما بَدَأَكُمْ تَعوُدُون‌.[573] پس، سالك بايد در همه‌

[573] - پاورقى 211.