فصل دوم در مواظبت از وقت‌

اى عزيز، تو نيز به قدر ميسور و مقدار مقدور اين وقت مناجات را غنيمت شمار و به آداب قلبيّه آن قيام كن، و به قلب خود بفهمان كه مايه حيات ابدى و اخروى و سرچشمه فضائل نفسانيّه و رأس المال كرامات غير متناهيه به مراودت و مؤانست با حق است و مناجات با او، خصوصا نماز كه معجون روحانى ساخته‌شده با دست جمال و جلال حق است و از جميع عبادات جامع‌تر و كامل‌تر است. پس، از اوقات آن حتّى الامكان محافظت كن. و اوقات فضيلت آن را انتخاب كن كه در آن نورانيّتى است كه در ديگر اوقات نيست. و اشتغالات قلبيّه خود را در آن اوقات كم كن بلكه قطع كن. و اين حاصل شود به اينكه اوقات خود را موظّف و معيّن كنى و براى نماز، كه متكفّل حيات ابدى تو است، وقتى خاصّ تعيين كنى كه در آن وقت كارهاى ديگرى نداشته باشى و قلب را تعلّقاتى نباشد، و نماز را با امور ديگر مزاحم قرار مده تا بتوانى قلب را راحت و حاضر كنى.

اكنون احاديث وارده در احوال معصومين عليهم السلام را به قدر اقتضا ذكر مى‌كنم تا آن كه به تدبّر در حالات آن بزرگواران بلكه تنبّهى حاصل آيد، و شايد عظمت موقف و اهمّيّت و خطر مقام را قلب ادراك كند و از خواب غفلت برخيزد.

از بعضى از زنهاى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نقل شده كه رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله با ما صحبت مى‌كرد و ما با او صحبت مى‌كرديم، چون وقت نماز حاضر مى‌شد، گويى او ما را نمى‌شناخت و ما او را نمى‌شناختيم، براى اشتغالى كه به خدا پيدا مى‌كرد از هر چيز.[163] و از

[163] - مستدرك الوسائل،« كتاب الصّلاة»،« ابواب افعال الصّلاة»، باب 2، حديث 17.