مکانت او را به خلایق شناسانده است، (1) بلکه میگوئیم امام به خاطر خوف از دشمنانش که او را خواهند کشت میتواند اقرار به امامت خود نکند، امّا اینکه از جمیع خلایق مستور باشد، چنین نیست، زیرا اگر همه مردم راجع به امام طائفه امامیه پرسش کنند که کیست؟ میگویند: فلان بن فلان است و نزد همه امّت اسلامی معروف است و سخن ما در این است که آیا امام وظیفه دارد نزد دشمنان خود اقرار به امامت خود کند یا نه؟ و با شما به پنهان شدن پیامبر اکرم در دوران نبوّتش در غار معارضه کردیم، در حالی که پیامبر صاحب معجزات بود و شریعت نو آورده و آئینهای پیشین را نسخ کرده و مردم از هر جهت نیازمند مراجعه به او بودند و به شما نشان دادیم که امام چون از جان خود خائف باشد حقّ دارد نزد دشمنان خود انکار امامت خود کند و پاسخ پرسش ایشان را ندهد و این مطلب او را از امامت خارج نکند و فرقی میان نهان شدن پیامبر صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم در غار و غیبت امام زمان علیه السّلام نیست. و اگر بگوئید: شما که برای امام جائز میدانید که در حال خوف از دشمنان، امامت خود را انکار کند، آیا برای پیامبر هم جائز میدانید که در حال خوف از دشمنان، نبوّتش را انکار کند؟ (2) میگوئیم: برخی از اهل حقّ، بین پیامبر و امام فرق نهاده و گفتهاند پیامبر،