گاهی ماهیتی را تصور میکنیم و در آن حال از هستی یا نیستی آن غفلت داریم. پس وجود، عین ماهیت یا جزء ماهیت نیست.

اینکه لازمه ذاتی بودن یک شیء برای یک شیء، توأم بودن تصور آندو است، و هم اینکه تصور ماهیات از تصور هستی و نیستی آنها قابل انفکاک است احتیاجی به توضیح ندارد.

2. اگر وجود مغایر ماهیت نباشد، یا عین ماهیت است و یا جزء ماهیت. اگر وجود عین ماهیت باشد، لازم میآید همه ماهیات یکی باشند، زیرا مفهوم وجود چنانکه قبلًا گفتیم مفهوم واحد است، و اگر این مفهوم واحد عین مفهوم همه ماهیات باشد لازم میآید همه ماهیات یک مفهوم داشته باشند. مثلًا فرض این است که مفهوم وجود مساوی است با مفهوم انسان و هم مساوی است با مفهوم درخت و مفهوم عدد و مفهوم خط و ...؛ پس مفهوم انسان و درخت و عدد و خط و ... مساوی یکدیگر یعنی عین یکدیگرند. و اگر وجود جزء ماهیت باشد مستلزم تسلسل است، زیرا اگر وجود جزء ماهیت باشد لازم میآید ماهیت موجود باشد و لازم میآید جزء دیگر ماهیت نیز موجود باشد و لازم میآید که وجود، جزء آن جزء نیز باشد و چون آن جزء نیز موجود است لازم میآید که وجود، جزء آن نیز باشد و همین طور الی غیر النهایه [1].