نگاهی به قرآن

در اینجا لازم است بعضی آیات قرآن در زمینه حقّ و باطل مورد دقّت و تفسیر و توجّه قرار گیرد:

1. در آغاز بحث مطالبی درباره «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم» بیان شد که رحمانیت خدا اصالت دارد؛ قهر و غضب و جبّاریت و انتقام هم که از صفات الهی است اسماء تبعی هستند و از لطف او ناشی میشوند. در این دید عالی جز «اللّه» و رحمانیت و رحیمیت او چیزی وجود ندارد؛ هر چه هست خیر است، کمال است، جود است؛ شرّ و نقص و عدم، اموری اعتباری و تبعی و نسبی هستند.

در نظام هستی، خیر غالب است، حق اصیل است و باطل هم اگر پیدا شد محکوم و غیر اصیل و نابود شدنی است و آنچه پایدار میماند حقّ است:

* کلُّ شَیءٍ هالِک الّا وَجْهَهُ [1].

* وَ یبْقی وَجْهُ رَبِّک ذُو الْجَلالِ وَ الاکرامِ [2].

در تاریخ بشر هم این بینش حکم میکند که حق پیروز و نظام حق بر نظامهای باطل چیره خواهد شد:

هُوَ الَّذی ارْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی وَ دینِ الْحَقِّ لِیظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کلِّهِ وَ لَوْ کرِهَ الْمُشْرِکونَ [3].

2. آیات سوره بقره: در اوایل این سوره سه گروه در مقابل یکدیگر مطرح شدهاند: گروه مؤمنین، گروه کافرین و گروه منافقین.