علی (ع) میفرماید:

تعلّموا القرآن فإنّه ربیع القلوب [1].

قرآن را بیاموزید که بهار دلها قرآن است.

بهار طبیعی را خورشید به وجود میآورد که پس از مدّتی دوری و فاصله، با اشعّه گرم خود طبیعت مرده را زنده و زمین خفته را بیدار میکند؛ و بهار معنوی را خورشید تابنده قرآن در دلهای مرده و روحهای افسرده ایجاد میکند. هم از فرصت بهار معنوی باید استفاده کرد و هم از فرصت بهار طبیعی. رسول اکرم (ص) درباره بهار معنوی- یعنی ماه مبارک رمضان- فرمود:

فاسئلوا اللَّه بنیات صادقة و قلوب طاهرة أن یوفّقکم لعبادته و تلاوة کتابه [2].

از خداوند با نیتهای جدّی و راستین و با دلهای پاک بخواهید که توفیق بندگی و تلاوت کتاب الهی به شما عنایت کند.

سهم انسان از فصل بهار

در قرآن کریم مکرّر از این تجدید حیاتی که برای زمین رخ میدهد یاد شده ولی به عنوان یک درس و تعلیم و به عنوان راهنمایی بشر، که از این فصل چه استفادهای باید بکند و چه الهامی باید بگیرد.

هر یک از فرزندان زمین از گیاهان و حیوانات و انسان از این فصل حیات بخش سهمی و حقّی دارند: گلها و سبزهها در این فصل خود را به کمال رشد میرسانند، به حدّ اعلی جمال خود را طراوت میدهند؛ اسب و گاو و گوسفند خود را به آب و علف میرسانند، خود را فربه میسازند، جست و خیزی میکنند؛ انسان هم از آن جهت که انسان است، عقلی دارد و فهمی، دلی دارد و احساساتی و عواطفی، او هم از این فیض عام سهمی دارد. سهم انسان چیست؟