عالیترین درجه و مقام و پستی است که از طرف خدا به یک انسان واگذار میشود.

مدالی که به این نام به سینه کسی میچسبانند عالیترین مدالهاست. ابراهیم، هم نبی و هم امام بود، لهذا رهبر قوم خویش بود.

اینکه عرض کردم «نبوّت، راهنمایی و امامت، رهبری است» مقصودم این نیست که انبیاء این منصب را که بالاتر است نداشتند. همان طور که قبلا هم اشاره کردیم، نبوّت و امامت دو منصب است که در انبیاء بزرگ هر دو منصب جمع است و در انبیاء کوچک یکی از آندو؛ کما اینکه در ائمّه، امامت و رهبری هست ولی نبوّت یعنی رهنمایی جدید نیست، چون راه همان راهی است که پیغمبر نمایانده است و ائمّه مردم را در همان راه که پیغمبر از طرف خداوند ارائه کرده است حرکت میدهند، بسیج میکنند و راه میبرند. این، مفهوم امامت از نظر اسلام است.

دنیای امروز به مسأله رهبری و مدیریت، تنها از جنبه اجتماعی مینگرد، یعنی تنها این جنبه و این بعد را شناخته است؛ ولی همین را که شناخته است بسیار اهمّیت میدهد و به حقّ اهمیت بسیار میدهد.

انسان نیازمند رهبری است

اهمّیت فوق العاده رهبری بر سه اصل مبتنی است:

اصل اوّل مربوط است به اهمیت انسان و ذخایر و نیروهایی که در او نهفته است که معمولًا خود به آنها توجّه ندارد. در اسلام به مسأله متوجّه کردن انسان به خود، به عظمت و شرافت خود و نیروهای عظیمی که در اوست، توجّه شده است. قرآن مجید میگوید: «وقتی که انسان را خواستیم بیافرینیم فرشتگان را امر کردیم که به این موجود سجده کنند» [1]، میگوید: «انسان بر فرشتگان در تعلیم اسماء الهی پیشی گرفت» [2]، میگوید: آنچه در زمین است برای انسان آفریده شده است:«هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکمْ ما فِی الْأرْضِ جَمِیعاً» [3]، «سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ» [4]؛ ای بشر! در تو