معنوی سرچشمه میگیرد. انسان با عبودیت و اخلاص خود عملًا در آن سیر میکند؛ احیاناً در همین دنیا و اگر نه، در جهان دیگر که حجاب برطرف شد همه مقاماتی را که طی کرده- که همان مقامات و مراتب قرب و در نتیجه ولایت است- مشاهده مینماید [1].

نبوّت و ولایت

حضرت استادنا الاکرم علّامه طباطبائی (مدّ ظلّه العالی) میفرمایند:

«احکام و نوامیس دینی که یک دسته از آنها همان مقرّرات اجتماعی میباشند، در ظاهر یک سلسله افکار اجتماعی میباشند، ارتباط آنها با سعادت و شقاوت اخروی، و به عبارت ساده دینی با نعمتهای بهشتی و نقمتهای دوزخی، منوط به واقعیتهایی است که به واسطه عمل به آن نوامیس و مقرّرات یا ترک آنها در انسان به وجود آمده و در پس پرده حس ذخیره شده و پس از انتقال وی به نشئه آخرت و پاره شدن پرده غفلت و حجاب انّیت برای انسان ظاهر و مکشوف افتد ... پس در زیر لفافه زندگی اجتماعی که انسان با رعایت نوامیس دینی بسر میبرد، واقعیتی است زنده و حیاتی است معنوی که نعمتهای اخروی و خوشبختیهای همیشگی از آن سرچشمه گرفته و به عبارت دیگر مظاهر وی میباشند. این حقیقت و واقعیت است که به نام «ولایت» نامیده میشود. «نبوّت» واقعیتی است که احکام دینی و نوامیس خدایی مربوط به زندگی را به دست آورده و به مردم میرساند و «ولایت» واقعیتی است که در نتیجه عمل به فرآوردههای نبوّت و نوامیس خدایی در انسان به وجود میآید.» [2]

امام، حامل ولایت

حضرت معظّم له درباره ثبوت ولایت و حامل آن (امام) و اینکه جهان انسانی همواره از انسانی که حامل ولایت باشد (انسان کامل) خالی نیست، میفرمایند: