یک متن باشد، خواه آنکه آن متن از رو خوانده شود یا از بر؛ مثلًا خواندن قرآن، قرائت و تلاوت است، خواه از روی مصحف خوانده شود و یا از حفظ؛ با یک تفاوت میان خود این دو کلمه: تلاوت اختصاص دارد به خواندن متنی که مقدّس باشد، ولی قرائت اعمّ است از قرائت آیات مقدّس و چیز دیگر. مثلًا صحیح است گفته شود «گلستان سعدی را قرائت کردم»، امّا صحیح نیست گفته شود «گلستان سعدی را تلاوت کردم».

و در هر حال، اینکه آن متن از بر خوانده شود یا از رو، نه در مفهوم قرائت دخالت دارد و نه در مفهوم تلاوت. علیهذا آیه فوق الذکر جز این نمیگوید که پیغمبر آیات قرآن را که بر صفحاتی نوشته شده است برای مردم تلاوت میکند.

اساساً چه احتیاجی هست که پیغمبر هنگام تلاوت آیات قرآن، از رو بخواند؟

قرآن را صدها نفر از مسلمانان حفظ بودند؛ آیا خود پیغمبر از حفظ نبود و نیازمند بود از رو بخواند؟ خداوند حفظ او را خصوصاً تضمین کرده بود (سَنُقْرِئُک فَلا تَنْسی) [1].

مجموعاً معلوم شد که از آیات قرآن به هیچ وجه استفاده نمیشود که رسول خدا میخوانده و یا مینوشته است؛ عکس آن استفاده میشود؛ و فرضاً استفاده شود که آن حضرت میخوانده و مینوشته است، تازه مربوط به دوره رسالت است و حال آنکه مدّعای مشارالیه این است که رسول خدا قبل از رسالت میخوانده و مینوشته است.

3 تواریخ و احادیث

آقای دکتر سید عبد اللّطیف مدّعی است که از تواریخ و احادیث نیز میتوان استفاده کرد که رسول خدا، هم میخوانده و هم مینوشته است. به دو جریان استناد میکند:

1. میگوید: