بعد تحصیلات عالی را انجام دهد. این یک آرزویی است که منطقی هم میتواند باشد، یعنی روی حساب قاعده هم جور درمیآید، البته با یک سلسله اگرها: اگر عمری باشد، اگر کار کند و زحمت بکشد این کار قابل عمل شدن است. این را میگویند آرزوی منطقی.

ولی یک سلسله آرزوها برای انسان هست که آرزوهای خیالی است، یعنی فقط خیال انسان از همان اندیشهاش لذت میبرد. یک موضوعی را تصور میکند که چنین و چنان باشد، اینجور بشود، آنجور بشود؛ درصورتی که اگر خودش فکر کند هرگز عقل اجازه نمیدهد همه اینها عمل شود، یعنی سر راه این آرزو صدها مانع وجود دارد که این صدها مانع پنجتایش هم رفعشدنی نیست. اما انسان به دلیل اینکه از آن خوشخیالی خودش لذت میبرد، خیالِ خوش است و لذت میبرد از اینکه اینها را در ذهن خودش عبور بدهد، همینطور مینشیند و پیش خودش خیال میکند، که چنین و چنان بشود؛ و میدانید داستانهای زیادی در این زمینه هست، از جمله قصه شیخ بهایی و نوکرش.

داستان شیخ بهایی و پیشخدمتش

میدانید شیخ بهایی مرد فوقالعادهای بوده. مسأله قرائت افکار را خیلیها دارند، میگویند او هم قرائت افکار داشته است. میگویند وی پیشخدمتی داشت که به او شیخ حسن میگفت. (شیخ بهایی یک آدمی بود که بیشتر سیاح بود و تقریباً سی سال در دنیا سیاحت کرده بود، آخر عمرش شیخالاسلام اصفهان شده بود.) روزی یک مقدار کشک به او داده بود که بسابد و برای ناهار حاضر کند. او مشغول کشک سابیدن بود. کشکسابی هم که یک آهنگ مخصوصی دارد و انسان وقتی که در جایی باشد که یک آهنگ خوشی هم باشد خیالش بیشتر پرواز میکند؛ مثلًا کنار یک نهر باشد، صدای یکنواخت این نهر را که میشنود خیالش شروع میکند به پرواز کردن، زمین را به آسمان میزند و آسمان را به زمین. او پیش خودش در همان عالم خیال یک آینده سعادت بخشی را برای خودش تخیل میکرد، به این صورت که شیخ بالاخره از کارش معزول میشود، بعد من ترقی میکنم، تا کمکم به آنجا رساند که خودش میشود شیخالاسلام اصفهان. شیخ بهایی متوجه بود که او در عالمِ چه خیالی است، با خود گفت ببینیم رشته خیال این به کجا میرسد. یک وقت رشته