داستان مردی که اغلاط قرآن را اصلاح کرد !

گفتم داستانی که ما شنیده بودیم و باور نمیکردیم، درست همان داستان است که مردی خط خوبی داشت، یک آقایی میخواست او یک نسخه از قرآنی را با خط خوش خودش برایش بنویسد (قدیم که چاپ نبود، استنساخ میکردند) گفت: تو خیلی خط خوبی داری، بنویس. او هم آمد یک قرآنی برای او نوشت و با کاغذ اعلا و خطکشی عالی و خط خوب تحویل داد. آن شخص گفت: این قرآن بیغلطِ بیغلط است؟ گفت: بلی، ولی دو سه جا بود که من خودم به نظرم آمد که باید اصلاح شود، دیدم آنجور درست نیست. در یک جا دیدم نوشته: شَغَلَتْنا امْوالُنَا وَ اهْلونا. در قرآن که غلط نمیتواند وجود داشته باشد، نوشتم: شَدُرُسْنا امْوالُنا وَ اهْلُونا. یک جای دیگر دیدم که نوشته است: وَ خَرَّ موسی صَعِقاً. من دیدم موسی که خر نداشته، آن عیسی بوده که خر داشته است، آن را «خَرَّ عیسی صَعِقاً» کردم. یک جای دیگر هم دست بردم، دیدم غلط است و درستش را نوشتم. دیدم نوشته است: «ساریکمْ دارَ الفاسِقینَ» (سَاریکمْ را ساریکم خوانده) من خودم اهل ساری هستم، ساری دارالمؤمنین است، نوشتم: ساریکم دارُ الْمُؤمِنینَ.

عیناً همین کار را این شخص در قرن بیستم روی دیوان حافظ انجام داده است.

حال این چیست؟ از بیسوادی نیست؛ نه این است که بگوییم اینقدر سواد نیست.

از لجاجت و عتوّ و نفور است. از یک طرف از حافظ نمیتواند ببُرد، از طرف دیگر میبیند محتوای حافظ با فکر او جور درنمیآید. او دلش میخواهد یک حافظی باشد که نه خدا را قبول داشته باشد، نه پیغمبر را، نه قیامت را، نه معنویت را، هیچچیز را قبول نداشته باشد؛ هم حافظ باشد و هم هیچیک از اینها را قبول نداشته باشد.

رسماً میآید کلمات را عوض میکند، برای اینکه با مقصود خودش جور دربیاید.

بَلْ لَجّوا فِی عُتُوٍّ وَ نُفورٍ. قرآن میفرماید: مسأله این نیست که این مطلب بر اینها ثابت نباشد یا این موضوعات، موضوعات مشکلی باشد که نتوانند درباره آنها فکر کنند؛ مسأله این است که روی دنده لج افتادهاند و لجبازی میکنند.

این مسأله حافظ و مولوی و سعدی و ... امروز در ایران یک مسألهای شده است، مسأله مهمی هم شده است. از یک طرف اینها مفاخر بزرگ ادبی ایراناند و بلکه مفاخر بزرگ ادبی جهاناند و ایران و زبان فارسی را که دنیا میشناسد، به واسطه این چند نفر میشناسد و عدهای نمیتوانند از اینها ببُرند، یعنی بریدنی نیست؛