وجود داشته باشد. این هم جزء مجهولات علم است. حتی راجع به نزدیکترین کرات هم هنوز اطلاع دقیقی از نظر علمی دردست نیست، برای اینکه این ستارگانی که جزء منظومه شمسی هستند، همانهایی که قدما برای هر کدام یک فلک قائل بودند (عطارد و زهره و مریخ و مشتری و زحل و غیره)، همینها که نسبت به ستارگان دیگر بسیاربسیار به ما نزدیک هستند، هنوز بشر نتوانسته است بفهمد که آیا آنها زمینی هستند مانند این زمین، یعنی شرایط مساعدی برای زندگی دارند یا ندارند. البته هر چند وقت یک بار اطلاعات و قرائنی ارائه میکنند ولی هنوز صددرصد جنبه علمی پیدا نکرده است و معلوم نیست قضیه از چه قرار است.

در اینجا یک مشکل از مشکلاتی که آیات قرآن به حسب هیئت قدیم داشت به سادگی حل میشود، و آن مشکلی است که قرآن میگوید: نزدیکترین آسمانها را به ستارگان مزین کردهایم. اگر اینجور باشد معلوم میشود آنچه که قرآن آسمان میداند مافوق همه این ستارگان است، این ستارگانی که چندین میلیون سال نوری با ما فاصله دارند؛ چون قرآن میگوید: نزدیکترینِ آن آسمانها به این ستارگان مزین هستند. آن وقت معنی مزین بودن چیست؟

سخن پیامبر صلی الله علیه و آله

حدیثی هست که یهودیهای مدینه از پیغمبر اکرم معنای این مطلب را سؤال کردند، فرمود: چگونه سقف را با چراغ مزین میکنند؟ و حتی پیغمبر اکرم تصریح کرد به اینکه همه ستارگان نسبت به نزدیکترین آسمانها حکم قندیلی را دارند که از سقف آویخته شده باشد (که آن وقت با علم قدیم قابل توجیه نبود). پس معلوم میشود آن نزدیکترین آسمانها از دورترین ستارگان به ما دورتر است، یعنی آن نزدیکترین آسمانها مافوق همه این ستارگان است که هنوز بشر تا به آنجا برسد از نظر علمی خیلی فاصله دارد.

به این شکل مسأله آسمانها شکل دیگر و معنی دیگر به خودش میگیرد، یعنی نه تنها با هیئت قدیم به هیچ شکل منطبق نیست، یک امری میشود ماوراء هیئت جدید که هیئت جدید هنوز در این زمینه ساکت است، یعنی نمیتواند نظر بدهد که آیا در ماوراء دورترین ستارگان چه خبر است. بعد هفت آسمان است. هنوز از نظر علمی کسی به خود آن نزدیکترین آسمانها نرسیده تا به مابعد آن برسد، ولی قرآن