پیغمبر نمیگفت. یکدفعه شمشیرش را کشید، گفت: پیغمبر خلاف نمیگوید، یا نامه را میدهی و یا گردنت را همین جا میزنم. آن زن دست برد و نامه را از میان موهایش درآورد.

غرض این است که قسم دروغ، افرادی را گول میزند. قرآن میفرماید این قسمهای مردم شما را گول نزند. یک نفر مسلمان باید عمیقتر از این حرفها باشد.

گفتم اسلام اجازه نمیدهد که به بهانه اینکه فلان شخص متظاهر به اسلام است و مسلمان واقعی نیست او را بکشند چون این بهانهها بعدها سبب میشود که افراد دیگر بهانه دروغین بسازند؛ بعلاوه اسلام مسلمانی میخواهد که آنقدر عمیق باشد که زیر پرده این تظاهرات را درک کند. این فایدهاش چیست که بگویند فلان کس منافق است پس او را بکشیم، آن دیگری منافق است پس او را بکشیم. به جای همه اینها مسلمان باید تیزهوش و تیزبین باشد، فراست داشته باشد به تعبیری که در حدیث آمده: اتَّقوا مِنْ فَراسَةِ الْمُؤْمِنِ فَانَّهُ ینْظُرُ بِنورِ اللَّهِ. به جای همه اینها مسلمانان باید فراست داشته باشند تا منافق را از غیر منافق تشخیص بدهند. قرآن میگوید:

وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فی لَحْنِ الْقَوْلِ [1] باطن بالاخره از ظاهر بروز میکند، کمی دقت میخواهد.

اتَّخَذوا ایمانَهُمْ جُنَّةً قسمهایشان را سپر خودشان قرار دادهاند و به این وسیله مانع مردم از راه خدا شدهاند، با قسمهایشان خودشان را در میان مسلمین جا زدهاند و آنوقت در داخل مسلمین صدّی [2]، یک وسیله منع و انحرافی به وجود آوردهاند. انَّهُمْ ساءَ ما کانوا یعْمَلونَ خیلی بد عمل میکنند یعنی عمل اینها بسیار عمل بد و خطرناکی است.

منافقین همهشان یا لااقل بعضیشان مانند یهود در ابتدا گمان نمیکردند که اسلام به صورت چنین قدرتی در بیاید که موجش آنها را هم ریشهکن کند. یهود خودشان را در مقابل مشرکین میدیدند و گفتند پیغمبر که میآید مسأله اهل کتاب را هم طرح میکند، این امر جانب ما را تقویت میکند. بعد که دیدند این حساب حساب دیگری است آنوقت به فکر مبارزه جدی افتادند. در میان منافقین هم در ابتدا افراد زیادی بودند که از اول نمیخواستند راه نفاق بپیمایند ولی بعد دیدند که