بود نفی کند؛ آن محتواهای صحیحش را حفظ میکند و البته بدعتها و تحریفهایی را که در آن واقع شده از بین میبرد؛ احکامی را هم که متناسب با آن وضع خاص بوده نسخ میکند ولی نسخ آنها معنایش این نیست که روح آن کتاب از بین برود، روح آن کتاب در عین حال در قرآن محفوظ است یعنی قرآن در معنا حافظ همه کتب آسمانی واقعی دیگر است؛ بعلاوه، مهیمنی است که دخل و تصرف هم میکند، این حکمش را برمیدارد حکم دیگری به جای آن میگذارد و خود آن کتاب هم آمادگی چنین کاری را از اول داشته است.

حال، خدای متعال مهیمن است؛ حافظ و رقیب (به معنای مراقب) و نگهبان بنده خودش است؛ حافظ و رقیب و نگهبان همه عالم است، ولی چون اینجا بیشتر رابطه بنده و خدا مطرح است، «خدای متعال مهیمن است» یعنی اگر کسی خود را به خدای خود متصل کند و پیوند دهد، اگر خود را به خدا بسپارد، به جایی سپرده است که از دستبرد هر دستبرد زنندهای مصون است.

در موضوع «شیطان» لحن قرآن چگونه است؟ [از زبان شیطان] میگوید:

«فَبِعِزَّتِک لَأُغْوِینَّهُمْ اجْمَعینَ. الّا عِبادَک مِنْهُمُ الْمُخْلَصینَ» [1] به عزت تو قسم همهشان را گمراه خواهم کرد مگر بندگان مخلَص تو (که «مخلَص» از «مخلِص» بالاتر است)، بندگانی که اصلًا وجودشان را خالص کردهاند. آنهایی که وجودشان را برای خدا خالص کردهاند همانها هستند که خودشان را به خدا سپردهاند؛ دیگر شیطان نمیتواند آنجا اصلًا راه پیدا کند. در آیه دیگر میفرماید: «انَّ عِبادی لَیسَ لَک عَلَیهِمْ سُلْطانٌ» [2] بندگان من، آنهایی که واقعاً بنده مناند، تو هیچ نفوذی نمیتوانی در آنها داشته باشی. در آیه دیگر میفرماید: «انَّماسُلْطانُهُ عَلَی الَّذینَ یتَوَلَّوْنَهُ» [3] تسلط شیطان بر کسانی است که ولای او را پذیرفتهاند.

خدای متعال حافظ و رقیبِ اینگونه بندگان [4] است. بنا بر قول آن مفسرینی که میگویند مفهوم تصرف هم در «مهیمن» خوابیده، یعنی وقتی این بنده خودش را به او سپرده احیاناً اگر غلّ و غشّی در او هست خدا خودش خالصش میکند مثل فلزی