دیگر فلان ستاره در پیش رو بود. گفت: یابنَ رسولِ اللَّه! من این طور شدهام. در حدیث نوشتهاند- در وسائل است- حضرت با کمال تعجب فرمود: تو به این چیزها عمل و اعتنا میکنی؟! گفت: بله یابنَ رسولِ اللَّه، چطور؟ فرمود: الآن حرکت میکنی میروی به خانهات و تمام این کتابها را یکجا آتش میزنی. امر امام بود؛ رفت تمام کتابها را یکجا آتش زد.

روایات زیادی در نهی از ترتیب اثر دادن به این امور داریم. یک سلسله روایات سومی داریم [1] که از آنها انسان این طور میفهمد که نحوست ایام و اوضاع کواکب یا اساساً در زندگی انسان اثر ندارد یا اگر هم اثری داشته باشد، 1. توکل به خدا 2. توسّل به ائمه و 3. صدقه دادن اثر اینها را از بین میبرد. من خودم از آن زمان که [این روایات را] دیدم، اصلًا بنایم بر این است که در هیچ کاری به این امور ترتیب اثر ندهم که:

فکر نمیکنم چنین چیزهایی هم وجود دارد. توکل میکنم یا اگر مثلًا از سفر خودم نگرانی داشته باشم، بالاتر از توکل صدقهای هم میدهم.

تطیر

گاهی تطیرهایی هم ضمیمه میشود. در خراسان این قضیه هست و در بعضی از بلاد دیگر ایران هم هست ولی در بعضی بلاد دیگر ایران من گاهی صحبت کردهام گفتهاند اصلًا آنجا نیست؛ و من نمیفهمم که این چیست و از کجاست. معتقدند که یک مسافر وقتی میخواهد مسافرت کند، اگر سیدی به او بر بخورد مسافرتش شوم است و عاقبت ندارد؛ برعکس اگر کولی به او برخورد کند دیگر سفرش سفر مبارکی است. یک وقتی من [این مطلب را] به مرحوم حاج میرزا علی آقای شیرازی رضواناللَّه علیه (آن مرد بزرگوار) گفتم، او توجیهی کرد و علت تاریخی برایش ذکر کرد و آن را پسندیدم. او گفت دو چیز است که ریشه تاریخیاش برمیگردد به