�

تفسیر سوره قمر (2)

بسم اللَّه الرحمن الرحیم

الحمد للَّهربّ العالمین ... اعوذ باللَّه من الشیطان الرجیم:

کذَّبَتْ عادٌ فَکیفَ کانَ عَذابی وَ نُذُرِ. انّا ارْسَلْنا عَلَیهِمْ ریحاً صَرْصَراً فی یوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِرٍّ. تَنْزِعُ النّاسَ کانَّهُمْ اعْجازُ نَخْلٍ مُنْقَعِرٍ. فَکیفَ کانَ عَذابی وَنُذُرِ. وَلَقَدْ یسَّرْنَا الْقُرْانَ لِلذِّکرِ فَهَلْ مِنْ مُدَّکرٍ. کذَّبَتْ ثَمودُ بِالنُّذُرِ. فَقالوا ابَشَراً مِنّا واحِداً نَتَّبِعُهُ انّا اذاً لَفی ضَلالٍ وَسُعُرٍ. االْقِی الذِّکرُ عَلَیهِ مِنْ بَینِنا بَلْ هُوَ کذّابٌ اشِرٌ. سَیعْلَمونَ غَداً مَنِ الْکذّابُ الْاشِرُ [1].

در جلسه گذشته عرض کردیم که این سوره کریمه که با جمله «اقْتَرَبَتِ السّاعَةُ وَ انْشَقَّ الْقَمَرُ» و بعد: «وَ انْ یرَوْا ایةً یعْرِضوا وَ یقولوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ» شروع میشود، از اول تا آخر این سوره یک روح خاص دارد که همه مطالب برای توضیح آن روح است.

آن روح را این جملهای که مکرر در این سوره مبارکه آمده است بیان میکند: «فَکیفَ